Underworld wordt oud, maar blijft innovatief

Misschien is het de leeftijd. Maar ik vond ze wat tam vanavond. Underworld live is gewoon erg goed, dat is het probleem niet. Maar het materiaal van het nieuwe album Oblivion With Bells is over het algemeen tamelijk rustig, wat eigenlijk geldt voor alle muziek die Karl Hyde en Rick Smith dit millennium maakten. Dus ook in de zaal. Echt beuken in de HMH doet het duo alleen met de spaarzame oudjes: Born Slippy, King Of Snake, Moaner en het afsluitende Rez/Cowgirl.

De hardere tracks uit Underworlds meest heftige tijd (tweede helft jaren negentig) zijn dan ook de hoogtepunten van de iets meer dan twee uur durende show. De nieuwere nummers hakken er aanzienlijk minder stevig in en soms is het ronduit saai. Niet alleen door de lange opbouw van de stukken, maar vooral door het gebrek aan echt knallende pieken. Op plaat kan dat prima. Maar live komt de vaart er niet echt in zo.

Wel supercool was dat je een ter plekke geperste dubbelcd van de show kon kopen. Twee tientjes voor twee uur muziek. Fraai verpakt en vijf minuten na het einde af te halen. En in tegenstelling tot veel oudere liveopnamen van Underworld klinkt hij uitstekend: vet, strak en kristalhelder. Bijna verdacht goed zelfs. Het is dat je ook kunt horen hoe de heren qua timing af en toe flink de mist in gaan, anders zou je het niet geloven. Het concept getuigt van lef. Ik zie het de gemiddelde rockband niet snel doen.

Maar ondanks het leuke souvenir in het vooruitzicht moest ik na de toegift met enige weemoed denken aan de opzwepende shows die het duo hier in 2005 deed. Alleen al omdat Second Toughest In The Infants er vanavond zo bekaaid vanaf kwam. Aan de andere kant siert het de heren dat ze niet op oude successen blijven teren. Een set van hoofdzakelijk oude krakers kan altijd nog.

Underworld - Moaner (live in de Heineken Music Hall 30/01/08)