Vijf jaar pauze doet Red Snapper goed

In Red Snapper's Ali Friend heb ik vanavond een nieuwe held gevonden. Wat een weergaloze bassist. In een weergaloze band. Red Snapper is terug. Beter dan ooit. Of in ieder geval minimaal zo goed als in hun hoogtijdagen. De tijd van de eerste albums Prince Blimey en Making Bones. Vanavond volledig instrumentaal, maar mét saxofonist en klarinettist Tom Challenger. Onwaarschijnlijk dat deze gasten in een nauwelijks uitverkochte Helling moeten staan. JayPack miste zanger/toaster MC Det, die destijds van de partij was. Ik vond het prima zo.

Want Friend, gitarist David Ayers en drummer Rich Thair weten samen met hun gastblazer onophoudelijk te boeien. De uiterst strak gespeelde grooves en de opzwepende basriffs maken stilstaan onmogelijk. Maar ook met je ogen dicht en je voeten op de grond is het heftig genieten van dit swingende kwartet. En pas dan word je gegrepen door de sfeervolle, kleurrijke invulling van Ayers en Challenger. Zo maak je dance dus organisch.

Op de setlist stond een mix van het beste van de eerste drie platen en nieuw materiaal. Zoals een waanzinnig dubnummer, waarin Friend liet horen dat je ook op een contrabas prima uit de voeten kunt met de stijl van Flabba Holt. Sowieso heb ik zelden iemand zo makkelijk en zo beheerst op dit instrument zien raggen als deze Londenaar. En zo strak. Onaards gewoon. Of had ik dat al gezegd?

Strak was ook het zaalgeluid. Wij stonden rechts vooraan en daar klonk het kristalhelder, vol en krachtig en volledig in balans. Erg fijn. Weer eens hulde voor de akoestiek van de Helling. En voor de technicus natuurlijk.

Begin 2002 kondigde het Londense trio aan ermee te kappen. Medio vorig jaar pakten ze de draad weer op. De pauze heeft ze duidelijk goed gedaan. De nieuwe nummers doen reikhalzend uitkijken naar vers plaatwerk. Een plaat die, deze show indachtig, zal afrekenen met het teleurstellende Our Aim Is To Satisfy Red Snapper uit 2000.

Enige jammere was de zuivere speeltijd van slechts tachtig minuten. Wat mij betreft hadden ze nog wel een uurtje door mogen gaan. Maar aan de spelvreugde van de heren te zien, komen ze nog vaak op bezoek. Het is ze geraden.