Ja, wie verloedert er nou eigenlijk?

De tegels op de perrons van treinstations zijn een goeie indicator voor de mate van beschaving. Neem die in ons land. Vooral op de wat drukkere perrons zijn ze bezaaid met platgetrapte spuugseltjes kauwgom. Van verse, bijna witte tot grauwe, soms zelfs zwarte plakjes afgeschreven sorbitol. Een half jaar zelfstudie op diverse stations in den lande leverde behalve veel verbazing bovenal een nieuw raadsel op. Het raadsel van de kauwgomconcentratie.

Op alle onderzochte stations bleek de hoeveelheid plakjes per tegel namelijk exponentieel toe te nemen naarmate de tegels dichter bij een vuilnisbak lagen. Vooral in een straal van anderhalve meter eromheen was de concentratie kauwgom schrikbarend hoog. Het station in Alphen aan den Rijn haalde op een zekere zaterdagmiddag in deze zone zelfs een tegelgemiddelde van tien plakjes.

Hoe kan dit? Wordt kauwgom misschien in een vlaag van misplaatst optimisme in de richting van de vuilnisbak gespuugd als de gebruiker er vanaf wil? Want goed mikken is natuurlijk een kunst. Of krijg je bij de aanblik van een afvaldumpplaats de neiging je bezit en op dat moment dus ook je kauwgom af te danken? En besluit je meteen de daad bij het woord te voegen, zonder ook maar enige acht te slaan op de zo zorgvuldig geplaatste vuilnisbak? Meer algemeen: wat maakt de tegels in de buurt ervan zo aantrekkelijk voor gebruikers om hun kauwgom hier te lozen?

En dan zijn er nog twee bijkomende vragen. Trapt de gebruiker zijn kauwgom zelf plat of is dát er niet eens meer bij? En: wat zou er gebeuren als alle kauwgomspugers hun munitie op de rails zouden richten?

Gelukkig worden de perrons regelmatig schoongemaakt. En zie je soms maagdelijke tegels. Maar helaas duurt dat nooit lang. Onze kauwgomspugers kunnen daar niet tegen. Vervolgonderzoek is nodig om de duur van genoemde maagdelijkheid te meten. Zodat de spoorwegen het krabbeleid op de perrons kan aanpassen. Want dit beleid is natuurlijk hopeloos verloederd.