Ponen roken

Als kind at ik enkele zomers lang geregeld bij visrestaurant Hameeteman, achter de C1000 in Ouddorp. Ouddorp is een dorpje aan de Zuid-Hollandse kust, net voordat de Brouwersdam je over de Grevelingen op Zeeuws gebied brengt. Visrestaurant Hameeteman bestond uit een soort zeesnackbar en een wat meer fancy eetgelegenheid. Het lekkerste was de gebakken poon. Mijn vader en mijn broertje namen steevast een lekkerbekje, maar ik was al na één keer verkocht. Voor mij nooit meer anders in deze toko.

Ouddorp ligt eeuwen achter me. Sindsdien is het me niet meer gelukt nog eens net zo’n lekkere poon te scoren. Wel geprobeerd, maar meestal waren het slappe gefrituurde of veel te hard gebakken vodjes. Elke keer dacht ik met weemoed aan Hameeteman achter de C1000 in Ouddorp.

Twee weken terug was ik op een feest van een een goeie vriend. Daar liep een jongen rond die vertelde dat hij elk jaar ergens (ben vergeten waar) gerookte poon at. Gerookt had ik het nog nooit gegeten.

Tot nu. Een maandje geleden heb ik een rookoven gekocht, samen met een emmertje speciaal eikenhoutmot, vooral om paling te roken. Maar na dit verhaal was ik nieuwsgierig geworden. Dus zaterdag toog ik samen met Puckje naar de markt, waar ik een pond rode poon kocht, schoongemaakt en wel. Kostte me nog geen twee euro. Voor een pond filet-met-ruggengraat!

Na twintig minuten roken op zacht tot matig vuur hield ik zes vissen over die mooi lichtbruin van het rooster kwamen en heerlijk geurden.

De smaak was waanzinnig! Het eikenhout had zijn werk gedaan. Als vanzelf liet het zachte, maar stevige vlees los van de graat om eerst de tong en daarna de rest te verwennen. Wat een lekkernij zeg! Enigszins vergelijkbaar met gerookte paling, hoewel het vlees veel fijner is, zowel qua structuur als qua smaak. Mocht je als visliefhebber ooit de kans krijgen gerookte poon te eten, aarzel dan geen seconde. Maar bedenk wel dat je daarna niet meer terug kan.