Nieuwe Mars Volta is muzikale breinkraker

Nooit hoorde je zo’n gelaagde productie op een rockplaat. En zelden hoor je gitaarwerk dat je zo op je zenuwen werkt en tegelijkertijd zo boeit als op de nieuwe Mars Volta. Amputechture heet het album en volgt na krap een jaar het meesterwerk Frances The Mute op. Met verve.

Die gelaagdheid is de grootste troef en maakt dat de atonale en opdringerige gitaartonen, ingemixte bijgeluiden en af en toe complete muzikale chaos goed te hebben zijn. En blijven. Want al krijg je het als luisteraar af en toe zwaar te verduren, nooit verveelt Amputechture. Je draait hem evenwel niet zomaar op een feestje of tijdens een goed gesprek. De plaat eist je volledige aandacht op. En dat verdient ie ook. Koptelefoon aanbevolen.

De wilde doch beheerste uithalen van zanger Cedric Bixler-Zavala domineren de plaat, samen met de inventieve gitaarpartijen van Omar Rodriguez-Lopez, die ook tekende voor de fabuleuze productie. Gitaarpartijen die overigens deels zijn ingespeeld door Red Hot Chili Pepper John Frusciante.

Dat Bixler-Zavala en Rodriguez-Lopez de plaat zo domineren, is niet gek. Zij vormen immers The Mars Volta. En krijgen op Amputechture behalve van Frusciante muzikale bijstand van saxofoniste Sara Christina Gross, geweldenaar Juan Alderete de la Peña op bas en de minimaal zo virtuoze drummer Jon Theodore. Die live overigens wordt vervangen door Blake Fleming. Ben benieuwd of die er net zo´n heftig feest van kan maken als zijn voorganger. Ook geluidsmanipulator Pablo Hinojos-Gonzalez moet worden genoemd. Want negeren kun je hem niet. Hij zorgt voor de kroon op de productie.

Dit is misschien wel de drukste plaat van het duo. De verstilde momenten zijn zeldzamer dan op de vorige twee albums. Songs lijken meer gestroomlijnd. Want af en toe is het heerlijk doorstomen. Desondanks is dit een muzikale breinkraker. Dit is luisteraartje-pesten-en-hem-dan-rijkelijk-belonen. Dit is tovenarij.