Rush in Ahoy: oude rotten als jonge honden

Ver weg van het podium of met je ogen dicht kun je je niet voorstellen dat hier een band speelt die al meer dan dertig jaar meegaat. Dichterbij zie je oude hoofden, maar stilstaan doen de heren niet. Rush klinkt modern, de band speelt wild en toch beheerst. Genadeloos strak, maar toch dynamisch. Rush in Ahoy was gewoon verbluffend goed.

Het Canadese trio zal vast geen moeite hebben met het maken van een gedegen setlist. Het omvangrijke oeuvre, het titelloze debuut verscheen in 1973, is een breed gesorteerd pakhuis van prachtige songs. Van Rush vind ik eigenlijk elke noot te gek, laat ik dat voorop stellen. U wilde een objectieve recensie, zei u? Gaat me niet lukken, sorry.

Twee sets speelde de band. Dus ja, ook een pauze van een half uur. Had van mij niet gehoeven. Maar goed, dat was dan ook het enige teken dat vanavond op ouderdom wees. En als je daar een zuivere speeltijd van twee uur en vijfendertig minuten voor terug krijgt, dan zeg ik: neem gerust je tijd. Iemand nog een biertje?

In beide sets kwam het nieuwe album Snakes & Arrows aan bod. Twee nummers in de eerste en een stuk of vijf in de tweede, Alex Lifeson's instrumentaaltje meegerekend. En meteen bij het eerste bleek dat de nieuwe nummers het live aanzienlijk beter doen dan op plaat. Vooral het openingsnummer Far Cry, Armour & Sword en het instrumentaaltje The Main Monkey Business klonken moddervet. Getuigt van een vooruitziende blik, zullen we maar zeggen.


Oudjes vormden de omlijsting van het nieuwe materiaal. Maar zonder dat het een best-of-concert werd; de band speelde juist veel werk dat ik niet eerder in een live-uitvoering had gehoord. Zoals Circumstances (Hemispheres; 1978), Entre Nous (Permanent Waves; 1980) of Digital Man (Signals; 1983). Opmerkelijk genoeg was het écht oude werk, van voor All The World's A Stage (1976), op één nummer na niet meer vertegenwoordigd. A Passage To Bangkok (2112; 1976) vormde de uitzondering. Rush speelde vooral veel nummers uit de jaren tachtig. En stuk voor stuk waren het hoogtepunten, van opener Limelight tot het afsluitende YYZ (beide van Moving Pictures; 1982).

Eh, Ahoy? Het geluid? Was redelijk goed tot tamelijk kut. Het wisselde vrij sterk. De brullende bas van Lee was doorgaans goed te horen, zij het met weinig definitie. Wel veel geronk en gekletter, maar niet echt losse tonen. En wat heeft hij toch een merkwaardige, onorthodoxe aanslag. Hij zong onwaarschijnlijk goed. Zelfs zijn hoge Spirit of Radio-stem bleef uitstekend overeind. De hele band was lekker op dreef. Misschien verwacht je dat ook van Rush, maar mij verrast het toch iedere keer weer, zoveel muzikaal vakmanschap en enthousiasme. En zoveel originaliteit. Want ondanks de enorme muzikale ontwikkeling die het trio heeft doorgemaakt, blijft het geluid onmiskenbaar Rush.


Het geluid ook van superdrummer Neil Peart. Die vanavond weer eens liet zien en horen waarom hij nog steeds bovenin de polls van de vakbladen eindigt. Wat een fabelachtige techniek heeft deze man. Zijn drum- en percussiecompositie deed hij ook weer. Nu met meer elektronica dan ooit, maar wel nog met het Buddy Rich-eerbetoon. Nee, ik noem het echt geen drumsolo. Daarmee doe je het stuk tekort.

En het geluid van gitarist Lifeson. Die niet alleen waanzinnig soleert, maar ook heerlijke volle klanktapijten neerlegt. Bovendien door zijn vrolijkheid voor nog meer sfeer op het podium zorgt. Vrolijkheid die ook keer op keer op het gezicht van Lee verscheen, als hij het publiek weer zag en hoorde juichen. Heb zelden een gitarist en een bassist met zoveel plezier zien spelen. En Peart, die moest zelfs huilen aan het eind van Tom Saywer (Moving Pictures). Of had hij toch een vuiltje in zijn contactlens?

Hilarisch was trouwens het South Park-filmpje, voorafgaand aan Tom Saywer, waarin de kereltjes de band Lil' Rush vormen en Cartman als Geddy Lee niet de juiste tekst zingt, omdat hij in de war is met Huckleberry Finn. Ook leuk: de wasmachines op het podium zijn vervangen door drie grillkasten met gebraden kippetjes. Af en toe kwam een crewlid ze even inspecteren. Ook in andere filmpjes op de drie videoschermen was te zien hoe de heren zichzelf gelukkig ook weer niet al te serieus nemen.

Ondanks het matige geluid, was dit een van de beste shows die ik ooit heb gezien. Een show van een oude band die nu eens niet teert op uitsluitend klassiekers. Of je zou al hun tracks klassiekers moeten noemen. Zo ver wil ik best gaan. Tijdens de twee avonden in Ahoy maakte de band opnamen voor een live-dvd. Kan niet wachten tot ie uitkomt.