Dream Theater in Ahoy: meer dan alleen maar muzikantengepiel
Natuurlijk zou je de muziek van Dream Theater kunnen afdoen als muzikantengepiel. Maar dan heb je slechts ten dele gelijk. Want het New-Yorkse quintet weet live ondanks de zes miljard noten die het in die twee uur speelt ook als band te overtuigen. Als band met sterk songmateriaal en genoeg groovy metalritmes om Ahoy bij vlagen op zijn kop te zetten. Dat de instrumentalisten daarbij geen genoegen nemen met simpele melodietjes en dito arrangementen kun je ze niet kwalijk nemen. Een ervaren schaakgenius zal ook niet proberen de wereld te veroveren met een simpel potje kwartetten. En aangezien een aanzienlijk deel van het publiek bij een Dream Theater-concert uit muzikanten bestaat, zijn de New-Yorkers het aan hun stand verplicht alles uit de kast te halen.
En dat deden ze dus ook. Lange, complexe nummers werden niet geschuwd. Integendeel zelfs. Centraal stond het album Systematic Chaos, waarvan Constant Motion, The Dark Eternal Night, The Ministry Of Lost Souls en In The Presence Of Enemies Part I & II de revue passeerden. Noot voor noot nagenoeg perfecte kopieën van de albumversies, maar dat is in dit geval een compliment. In het oudere materiaal was wel plek voor improvisatie. Waarbij vooral gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Rudess flink wat ruimte kregen. Ruimte pákken deed drummer Mike Portnoy, die eindelijk besefte dat een drumsolo niks toevoegt aan een Dream Theater-show en dit soort onzin deze keer dus gelukkig achterwege liet. Voor de mensen die Dream Theater niet kennen: een nummer van dit gezelschap is, zeker live, eigenlijk een heel ingewikkelde drumsolo met erbij passende gitaar-, bas- en toetsenmelodieën. Maar strak! Je zag weer heel wat drummers in de zaal wit wegtrekken.
Jammer van een Dream Theater-concert is altijd weer de zang van James Labrie. Ik trek die gozer live niet. Niet eens vanwege de af en toe flink valse noten die de man uit zijn keel tovert, maar meer nog vanwege zijn soms akelig geknepen gebleer. Dat de man een opera-opleiding heeft genoten, brengt daar geen verandering in. Wat mij betreft hadden ze zanger Charles Dominici, die alleen op het debuutalbum When Dream And Day Unite zingt, nooit moeten ontslaan. Hoewel het de vraag is of die in het huidige metalgeweld van Dream Theater nog overeind zou zijn gebleven. Ik denk het eigenlijk niet. Gelukkig blijft er instrumentaal genoeg te smullen over.
En dan het zaalgeluid. Dat viel voor Ahoy-begrippen alleszins mee. Als je naast de mengtafel stond, was het zelfs best te pruimen. Wel viel de zang af en toe een beetje weg en kon je het overigens spectaculaire baswerk van John Myung niet al te goed horen. Het laag was er wel, maar de definitie ontbrak. Kennelijk is dat een euvel dat hoort bij Dream Theater. Want ook op plaat zit de bassist diep verstopt in de mix. Alleen op momenten dat ie er in zijn eentje voorstaat, is ie redelijk aanwezig. En gisteravond was dat niet anders.
Voorprogramma was Symphony X. Een strak symfo-metalbandje met een archetypische hardrockzanger die is voorzien van een haarzuiver stemgeluid, een fors bereik en een behoorlijk volume. Het songmateriaal kwam echter niet al te sterk over, maar daar was ook de belabberde zaalmix debet aan. Erg origineel klonk het in ieder geval allemaal niet. Ik zeg: één Dream Theater is genoeg. Maar misschien willen ze hun zanger aan de New-Yorkers verkopen?
En dat deden ze dus ook. Lange, complexe nummers werden niet geschuwd. Integendeel zelfs. Centraal stond het album Systematic Chaos, waarvan Constant Motion, The Dark Eternal Night, The Ministry Of Lost Souls en In The Presence Of Enemies Part I & II de revue passeerden. Noot voor noot nagenoeg perfecte kopieën van de albumversies, maar dat is in dit geval een compliment. In het oudere materiaal was wel plek voor improvisatie. Waarbij vooral gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Rudess flink wat ruimte kregen. Ruimte pákken deed drummer Mike Portnoy, die eindelijk besefte dat een drumsolo niks toevoegt aan een Dream Theater-show en dit soort onzin deze keer dus gelukkig achterwege liet. Voor de mensen die Dream Theater niet kennen: een nummer van dit gezelschap is, zeker live, eigenlijk een heel ingewikkelde drumsolo met erbij passende gitaar-, bas- en toetsenmelodieën. Maar strak! Je zag weer heel wat drummers in de zaal wit wegtrekken.Jammer van een Dream Theater-concert is altijd weer de zang van James Labrie. Ik trek die gozer live niet. Niet eens vanwege de af en toe flink valse noten die de man uit zijn keel tovert, maar meer nog vanwege zijn soms akelig geknepen gebleer. Dat de man een opera-opleiding heeft genoten, brengt daar geen verandering in. Wat mij betreft hadden ze zanger Charles Dominici, die alleen op het debuutalbum When Dream And Day Unite zingt, nooit moeten ontslaan. Hoewel het de vraag is of die in het huidige metalgeweld van Dream Theater nog overeind zou zijn gebleven. Ik denk het eigenlijk niet. Gelukkig blijft er instrumentaal genoeg te smullen over.
En dan het zaalgeluid. Dat viel voor Ahoy-begrippen alleszins mee. Als je naast de mengtafel stond, was het zelfs best te pruimen. Wel viel de zang af en toe een beetje weg en kon je het overigens spectaculaire baswerk van John Myung niet al te goed horen. Het laag was er wel, maar de definitie ontbrak. Kennelijk is dat een euvel dat hoort bij Dream Theater. Want ook op plaat zit de bassist diep verstopt in de mix. Alleen op momenten dat ie er in zijn eentje voorstaat, is ie redelijk aanwezig. En gisteravond was dat niet anders.
Voorprogramma was Symphony X. Een strak symfo-metalbandje met een archetypische hardrockzanger die is voorzien van een haarzuiver stemgeluid, een fors bereik en een behoorlijk volume. Het songmateriaal kwam echter niet al te sterk over, maar daar was ook de belabberde zaalmix debet aan. Erg origineel klonk het in ieder geval allemaal niet. Ik zeg: één Dream Theater is genoeg. Maar misschien willen ze hun zanger aan de New-Yorkers verkopen?
Labels: Beats
posted by ricomanjaro at 4:34 PM
6 Comments:
Recensie naar mijn hart! Ik ben zeker geen fan van Dream Theatre, maar ik heb ze samen met jou eens mogen aanschouwen en beluisteren in de HMH en kon niet anders dan concluderen dat het muzikaal strak in malkander steekt. Maar mijn god, wat knapte ik na 2 nummers af op die zanger!! Heeft die man zangles genoten?! Een operaopleiding nog wel?? Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Iemand die zo knijpt om geluid te moeten produren, verwijt ik gebrek aan professionaliteit. Iemand die zo vals zingt en zo nu en dan uit de maat, heeft het niet helemaal begrepen. DT in HMH was voor mij toentertijd een regelrechte moeizame uitzitter juist door die verrotte zang. Ondanks je lovende woorden over de band (die gewoon waar zijn), ben ik toch blij dat ik er in Ahoy niet bij was. Ik had me waarschijnlijk weer net zo geërgerd als in de HMH en daardoor waarschijnlijk mijn avond laten vergallen. Zonde.
Ik denk dat jij die zanger van Symphony X wel helemaal te gek zou hebben gevonden. Ik hou helemaal niet zo van hardrockzangers, maar deze knaap had echt een stem die klonk als de spreekwoordelijke klok. (tik-tak tik-tak tik-tak)
Ik vond zijn stem eigenlijk wel meevallen dit keer. de eerste keer in HMH zat hij er een paar keer behoorlijk naast. (weetik nog goed omdat er een paar naast me begonnen te lachen) Enne.. dat naast de maat zingen hoort hoor.. hij zingt dan op de "backbeat" vraag maar aan MP :-)
Al met al vond ik het geluid op de tribune slecht. Bij de mengtafel best goed, en naast de bar nog beter .. maar dat kan het bier debet aan hebben
geluid was "redelijk"" voor ahoy begrippen. Het blijft een galm bak daar.
De zabg van Labrie was dit keer wel heel strak, de hog uithalen waren allemaal raak!
Top concert!
Ik heb ze nu een aantal malen gezien en was weer behoorlijk onder de indruk. Je luistert naar Symphony X, wat zeker niet en beroerde band is, maar DT gaat er weer een factor 5 overheen. Het geluid viel me op zich net tegen (voor Ahoy), maar twee jar geleden in de HMH was het beduidend beter.
Vreemd genoeg is James LaBrie altijd een discussiepunt. Hij heeft zijn dagen, maar heeft ze ook wel eens niet. Ik probeer te luisteren naar de goede momenten en niet naar de keren dat hij er net niet bijzit. Wat me wel opviel, weet niet meer welk nummer, is dat Petrucci het zo over kan nemen. John Myung hangt er altijd een beetje bij lijkt het. Wanneer je echter even op hem let dan zie je dat hij soms de solo's van Petrucci (voor mij de beste gitarist die er op dit moment rondloopt) moeiteloos meedoet.
Mocht je DT een keer willen horen zonder Labrie, zoek dan eens naar Liquid Tension Experiment.
Ja, maar da's dan zonder John Myung. En dat is nou net het bandlid dat me het meest aanspreekt in Dream Theater, ondanks dat ie zo slecht te horen is.
Hoewel Tony Levin natuurlijk evengoed weergaloos blijft.
Post a Comment
<< Home