Eindelijk Kolonisten

Bijna tien jaar lang behield ik de status van Enige Nederlander Die Nog Nooit Kolonisten Van Catan Heeft Gespeeld. Tot gisteravond. Aangezien mijn liefde voor het edele bordspel de laatste maanden flink is opgebloeid, kon ik niet onder deze klassieker uit, zo vonden mijn speelkameraadjes. Míjn klassiekers waren tot een half jaar geleden Risk en Stratego, maar die staan inmiddels onder een dikke laag stof. Santiago is leuker. Funkenslag is leuker. Arkadia is leuker. Machiavelli is leuker. Family Business is leuker. Puerto Rico is leuker. Hive is leuker. Ursuppe is leuker. Struggle Of Empires is leuker. En ja, Kolonisten vind ik ook leuker.

Toen we het gisteravond speelden, begreep ik goed waarom het spel in een wereld van Monopoly, Risk en andere 'oude' spellen zo immens populair is geworden. De mix van geluk en strategie doet het altijd goed, maar is in Kolonisten optimaal in balans. Beetje dobbelen, kijken waar je je straatjes legt, beetje sparen om op het juiste moment dorpen en steden te kopen... nou ja, als ex-Enige Nederlander Die... vertel ik waarschijnlijk niks nieuws. Ik heb me prima vermaakt. En ik kijk ernaar uit het ook met de uitbreidingssets te spelen. Gisteren deden we het basisspel.

Maar meer nog verheug ik me op de volgende keer dat we Struggle Of Empires, Santiago of Puerto Rico weer uit de kast trekken. Want dat is echt andere koek. Als je die eenmaal gespeeld hebt, is de basisset van Kolonisten maar een simpel spelletje. En een bordspel kan mij niet complex genoeg zijn. Lang verhaal kort: Struggle Of Empires blijft mijn favoriet.