Fields of Rock 2007: I CAN'T FUCKING HEAR YOU!!!

Ozzy blijft lachen. Hij is dan ook de enige zanger van wie je het kan hebben, zoniet van wie je verwacht dat hij zingt als een kraai. Steevast anderhalve noot onder de juiste, doorlopend te laat. Ook gitarist Zakk Wylde is niet de meest accurate snarengeselaar die je je kunt voorstellen. Zeker niet als je net daarvoor John Petrucci aan het werk hebt gezien. Maar daarover straks.

Ozzy speelde wat nummers van zijn nieuwe album Black Rain, van zijn legendarische debuut Blizzard Of Ozz, van No More Tears en van Black Sabbath. Dat het allemaal nog een beetje strak bleef, was puur te danken aan drummer Mike Bordin (ex-Faith No More). Zakk Wylde is een prima studiogitarist, maar gisteravond raffelde hij de ene riff na de andere solo af als ware hij straalbezopen. Helaas heb ik zijn Black Label Society dat het festival opende, gemist, dus ik weet niet of hij toen beter in vorm was. En Ozzy, ach, Ozzy was gewoon zijn seniele zelf, zoals we hem al jaren kennen. Altijd goed voor een emmer water over je heen. Alsof de regen al niet genoeg ellende had aangericht.

Ook erg op dreef waren Motörhead, Korn en Megadeth. Laatstgenoemde verraste met een uiterst strakke set, waarin zelfs het tweede (en beste) album Peace Sells... But Who's Buying? ruim was vertegenwoordigd. Korn zette het veld voor het hoofdpodium een dik uur lang volledig op zijn kop met haar harde groovemetal. Vooral het extra slagwerk en de moddervette bas van Fieldy deed de graspollen stuiteren. En zanger Jonathan Davis blijft natuurlijk hartstikke gestoord, maar hij heeft wel een prachtige microfoonstandaard. En Motörhead. Die doen op zo'n festival gewoon wat ze moeten doen: snoeihard beuken tot je trommelvliezen jeuken.

En dan Dream Theater, afsluiter van het programma in de tent. Wat overigens vrij vreemd was. Deze band hoorde op het hoofdpodium. Als afsluiter, na Ozzy. Dat was dus niet het geval, maar het optreden was er niet minder om. Wat een knallende climax!

Op Pull Me Under (Images & Words, 1992) na speelde het vijftal alleen maar recent werk. Van onder meer Octavarium, Train Of Thought en ook nog wat van Metropolis Part 2 - Scenes From A Memory. Tussendoor was het nieuwe album Systematic Chaos aan de beurt, waarvan de band ons achtereenvolgens Constant Motion en The Dark Eternal Night voorschotelde, goed voor het hoogtepunt van de avond. Met vooral een eervolle vermelding voor bassist John Myung, die de viersnarenwonderen in de zaal het zwijgen oplegde en zonder blikken of blozen liet zien waarom muziek maken topsport op lokaal niveau wordt genoemd. Wat een kunstenaar. In de herfst komen ze terug. Ik ben erbij. En neem dan wél een goede camera mee:-(