Graag meer instrumentale liedjes van Rush

Misschien had Rush gewoon een instrumentaal album moeten maken. Want de drie nummers waarop niet wordt gezongen, zijn verreweg de beste van het nieuwe Snakes & Arrows. En daarbij zij meteen aangetekend dat dat niets te maken heeft met de teksten van drummer Neil Peart, die opnieuw voor soms prachtige poëzie tekende. En slecht is de plaat geenszins. Maar het begin is traag en saai. En weerspiegelt het Rush van Test For Echoes en Vapor Trails, niet de beste albums van het Canadese trio. Pas bij de eerste instrumental, The Main Monkey Business, gaat de band los en laat zij horen dat ze het technisch hoogstaand raggen nog niet heeft afgeleerd. Maar dan zijn we wel al zes nummers gevorderd. Tweede instrumentaaltje is een lekker stukje gitaar van Alex “Lerxst” Lifeson en ook het derde, Malignant Narcissism, knalt als een zweep. Sterke nummers-met-zang zijn The Way The Wind Blows, met soms een paar maten blues – het moge gek klinken, maar dat is tussen al het complexe geweld heel verfrissend - en het afsluitende We Hold On. Tuurlijk, kwaliteit is geen issue op Snakes & Arrows. Maar van mij hoeven ze de rest van het album live niet te spelen.