Eén miljard gitaar-, bas- en toetsenloopjes

En drummer Mike Portnoy die het allemaal vakkundig dichtslaat. Jawel, er is weer een nieuwe Dream Theater. Systematic Chaos heet hij en als ik niet zo’n hekel had aan Engelse termen in een Nederlandse tekst, zou ik zeggen: what’s in a name. Het is ook meteen het meest complexe album van de New Yorkers en Canadees. Soms moet je een stuk of tien keer luisteren naar een riff om te begrijpen wanneer hij ophoudt en weer begint. Maar dat maakt zo’n plaat er ook spannender op. En gelukkig weten deze muzikanten wanneer ze gas terug moeten nemen of moeten stoppen. Hoewel dat op dit album niet voor elk nummer geldt. In ieder geval niet voor het kwartierlange The Ministry Of Lost Souls. Dat had vijf minuten korter gekund. Maar goed, ook het eerste deel van The Lord Of The Rings is leuker met de bonusscenes. Overigens is deze associatie tweeledig, want elders op het album kom je koren tegen die zo uit de fantasytrilogie hadden kunnen komen (Prophets Of War, In The Presence Of Enemies - Part II; je ziet gewoon Orks voor je). Qua productie is dit een van de meest vette platen van het vijftal. Qua songs een van de meest inventieve. Het zangwerk is divers, hoewel Metallica soms weer erg opvallend doorklinkt in de zanglijnen; deze keer in die van Constant Motion, dat overigens groeft als een beest. De plaat is bij tijd en wijle ook heerlijk bombastisch en balanceert soms op het randje van kitsch (Forsaken). Maar bovenal is dit een van de beste (en hardste) albums van Dream Theater. En zonder twijfel de plaat met de meeste noten. Of moet ik zeggen: de meeste ballen?