Hoofdstuk 15 is af. Het heet 'Johnny'
Een fragment:
Om even over half drie steekt Kristel haar hoofd om het hoekje van Jonathans deur. “Hi!”
“Waar bleef je nou?”
“Ik heb bijna drie kwartier op een bus staan wachten. Is me niet duidelijk geworden wat er nou precies aan de hand was.”
“Yeah, right.”
“Wat ‘yeah, right’?”
“Je was met Dirk, hè?”
“Oh. Nu is het weer Dirk?”
“Laat maar. Gelukkig ben je er nu. Ik word gek hier.”
“Dat zal wel meevallen. Ik heb de soundtrack van Lost Highway voor je gevonden.”
“Oh, echt? Cool! Hoe kom je eraan?”
“Besteld. Bij Bol hadden ze hem. Hij zat gisteren al bij de post.” Ze gaat naast hem op bed zitten.
“Eh, nou, eh, dankjewel.” Jonathan denkt aan Ella. Op haar knieën in bad. Terwijl hij op de rand zit, ongemakkelijk, maar toch snel klaar is. Pas op, Kristel kan je gedachten zien, klinkt een stem. Nee, schreeuwt Jonathan terug. Nee, niet laten zien. Denk aan iets anders. Denk aan de Donald Duck. Wat gebeurde er in de Donald Duck? Zat er een verhaal over Oom Dagobert in? Ja, vast. Er zat elke week wel een verhaal over Oom Dagobert in. Ik ben vreemdgegaan. Nee, niet zeggen. Nee hoor, lief, ik hou van jou, dat was mijn fantasie. Nee, nee, nee. Oom Dagobert had Willie Wortel gevraagd een paraplu uit te vinden die het geluid van de neerslaande hagel dempte. Ella was het. Nee. Nee. Nee.
“Het is met David Bowie.”
“Ja, weet ik. Kan ik me nog herinneren uit de film.” Leek Dirk op David Bowie? Was Dirk Kristels David Bowie? Jonathan hoorde ‘Ground control to Major Tom’.
“Heb je nog iets nodig?”
“Nee, ja, weet ik niet. Sigaretten heb ik nog genoeg.” Jonathan stond op en maakte het kastje naast zijn bureau open. “Hier liggen nog vier pakjes.”
“Ja, ik zou nu wel erg graag even roken”, zegt Kristel. “Zullen we?” Kristel staat op van Jonathans bed.
“Eh, ik heb net gerookt. Ik, eh, hoef even niet. En ik zou je zeker niet aanraden in je eentje in de rookruimte te gaan zitten.”
“Nee, maar je loopt toch wel even mee?” Kristel viste een pakje Camel lights uit het voorvakje van haar rugzak. “Heb jij vuur? Anders moet ik zoeken.”
“Ik heb vuur.” Jonathan deed de deur van zijn kamer open en keek angstig de gang in. “Je kunt ook hier roken, hoor.” Hij deed de deur weer dicht en draaide zich om.
“Je mag hier niet roken. En dat weet jij ook wel, lief.”
“Ik rook hier gewoon hoor. En dan komt Johnny en die geeft me dan even op mijn flikker, maar da’s best een redelijk prijs om op mijn kamer te mogen roken.”
“Heb je dat echt gedaan? Dat vind ik echt belachelijk.”
“Waarom? Thuis kan ik overal roken waar ik wil. En dit is nu mijn thuis. Kennelijk.”
“We gaan gewoon even naar het rookhok.” Vlug haalt Kristel een sigaret uit haar pakje en legt het terug op Jonathans bureau. “Kom.”
Spiedend komt Jonathan binnen. Aaltje, Barend. De pet, achterin bij de boeken- en spelletjeskast. Een nieuwe, net aangekomen. De broccolidame. Geen Ella. Jonathan gaat in een van de kuipstoeltjes naast de bank zitten. Kristel zakt in de IKEA driezitter. Hij geeft haar vuur. Zijn knieën trillen. Geen Ella. Waar zou ze zijn?
“Heb je vandaag medicijnen gekregen?”
“Nee, niet dat ik weet. Oxazepam vanmorgen, om half twaalf. Weet niet hoeveel.”
“En nu? Hoe gaat het nu?”
“Ja, ik weet het niet. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het met me gaat. Soms denk ik dat ik een sjamaan ben. Dat ik jou heb verraden. Dat jij een medesjamaan bent. En dat Femke een sjamaan is. En Ruben. En Merwin. En dat ik dat van die droom nooit aan je had mogen vertellen. Weet je waar ik het over heb?”
“Tuurlijk weet ik waarover je het hebt.”
Jonathan twijfelde weer. Ze weet het, ja. Omdat het een groot geheim is. En jij hebt het haar verteld. Nu is de ban gebroken. Niet alleen voor jou, maar ook voor de liefde van je leven. Jullie zijn verdoemd. Vertel het haar maar. “Zijn we verdoemd?”
“Wat? Wat zeg je?”
“Zijn we verdoemd. Nu ik het geheim heb verraden?”
“Begin je nou weer over die droom?”
“Het wás geen droom. Het was Merwin. Ik weet niet hoe hij het deed, maar het was waanzinnig. Ik weet nu wat me te doen staat.”
“Wanneer heb je weer een gesprek met Albers?”
Jonathan weet het even niet. Heeft hij wel een afspraak? Hij probeert zich het einde van het gesprek dat hij gisteren met de arts-assistent had voor de geest te halen. Dat lukt maar ten dele. Een nieuwe afspraak vist hij niet op. “Geen idee. Volgens mij heb ik nog geen nieuwe afspraak. Ik heb hem wel een brief geschreven. Maar die zal Johnny wel weg hebben gegooid.”
“Moet ik proberen een afspraak voor je te maken?”
“Ja, dat is goed.” Jonathan herinnert zich de vorige avond en kijkt door de deur van de rookruimte de gang in. Romy staat bij het tafelvoetbalspel en draait wat met de poppetjes. Jonathan laat as vallen op zijn joggingbroek. Gehaast veegt hij het er van af. Hij moet hier weg. Weg voordat Ella komt. Kristels peuk is halverwege. Nog drie centimeter, inclusief kartonnen randje. Nog drie minuten. Max.
Kristel drukt de sigaret in de asbak. Opnieuw kijkt Jonathan naar de gang. Niemand. Hij staat op. “Mag ik er nog één van jou?”, vraagt Kristel. Kut!, denkt Jonathan en hij haalt het pakje uit zijn broekzak. “Wil je echt nog meer roken?”
“Ja, ik ben lang onderweg geweest.””Je moest toch op de bus wachten?”
“Ja.”
“Nou, dan had je toch alle tijd om te roken?”
“Ik rook niet op straat. Dat weet je.”
“Maar als je zo lang moet wachten...”
“Dan nog rook ik niet op straat. Kom hier met die peuk.” Ze grist het pakje uit Jonathans handen en haalt de Camel eruit. “Het is je laatste. Wil je zelf niet?”
Jonathan kijkt haar kort aan. Kucht en schudt zijn hoofd. “Nee, rook maar op.”
“Ik loop straks even naar Albers. Of nee, die is er natuurlijk helemaal niet. Het is zondag.”
“Oh ja? Oh ja.” Jonathan kijkt weer naar de deur van de rookruimte. Daar is Ella. Ze heeft hem al gezien en grijnst. Jonathan inhaleert diep en blaast met een snelle stoot uit. Ella gaat naast Kristel op de bank zitten. “Jij bent zijn vriendin? Ik had je gisteren al gezien hier. Ik ben Ella.” Ze steekt haar hand uit, Kristel schudt hem en zegt ook haar voornaam. Jonathan kijkt naar de grond. Ella pakt een Lucky Strike en zakt onderuit. “Het leven is te mooi om waar te zijn, vind je ook niet, Kristel?”
Om even over half drie steekt Kristel haar hoofd om het hoekje van Jonathans deur. “Hi!”
“Waar bleef je nou?”
“Ik heb bijna drie kwartier op een bus staan wachten. Is me niet duidelijk geworden wat er nou precies aan de hand was.”
“Yeah, right.”
“Wat ‘yeah, right’?”
“Je was met Dirk, hè?”
“Oh. Nu is het weer Dirk?”
“Laat maar. Gelukkig ben je er nu. Ik word gek hier.”
“Dat zal wel meevallen. Ik heb de soundtrack van Lost Highway voor je gevonden.”
“Oh, echt? Cool! Hoe kom je eraan?”
“Besteld. Bij Bol hadden ze hem. Hij zat gisteren al bij de post.” Ze gaat naast hem op bed zitten.
“Eh, nou, eh, dankjewel.” Jonathan denkt aan Ella. Op haar knieën in bad. Terwijl hij op de rand zit, ongemakkelijk, maar toch snel klaar is. Pas op, Kristel kan je gedachten zien, klinkt een stem. Nee, schreeuwt Jonathan terug. Nee, niet laten zien. Denk aan iets anders. Denk aan de Donald Duck. Wat gebeurde er in de Donald Duck? Zat er een verhaal over Oom Dagobert in? Ja, vast. Er zat elke week wel een verhaal over Oom Dagobert in. Ik ben vreemdgegaan. Nee, niet zeggen. Nee hoor, lief, ik hou van jou, dat was mijn fantasie. Nee, nee, nee. Oom Dagobert had Willie Wortel gevraagd een paraplu uit te vinden die het geluid van de neerslaande hagel dempte. Ella was het. Nee. Nee. Nee.
“Het is met David Bowie.”
“Ja, weet ik. Kan ik me nog herinneren uit de film.” Leek Dirk op David Bowie? Was Dirk Kristels David Bowie? Jonathan hoorde ‘Ground control to Major Tom’.
“Heb je nog iets nodig?”
“Nee, ja, weet ik niet. Sigaretten heb ik nog genoeg.” Jonathan stond op en maakte het kastje naast zijn bureau open. “Hier liggen nog vier pakjes.”
“Ja, ik zou nu wel erg graag even roken”, zegt Kristel. “Zullen we?” Kristel staat op van Jonathans bed.
“Eh, ik heb net gerookt. Ik, eh, hoef even niet. En ik zou je zeker niet aanraden in je eentje in de rookruimte te gaan zitten.”
“Nee, maar je loopt toch wel even mee?” Kristel viste een pakje Camel lights uit het voorvakje van haar rugzak. “Heb jij vuur? Anders moet ik zoeken.”
“Ik heb vuur.” Jonathan deed de deur van zijn kamer open en keek angstig de gang in. “Je kunt ook hier roken, hoor.” Hij deed de deur weer dicht en draaide zich om.
“Je mag hier niet roken. En dat weet jij ook wel, lief.”
“Ik rook hier gewoon hoor. En dan komt Johnny en die geeft me dan even op mijn flikker, maar da’s best een redelijk prijs om op mijn kamer te mogen roken.”
“Heb je dat echt gedaan? Dat vind ik echt belachelijk.”
“Waarom? Thuis kan ik overal roken waar ik wil. En dit is nu mijn thuis. Kennelijk.”
“We gaan gewoon even naar het rookhok.” Vlug haalt Kristel een sigaret uit haar pakje en legt het terug op Jonathans bureau. “Kom.”
Spiedend komt Jonathan binnen. Aaltje, Barend. De pet, achterin bij de boeken- en spelletjeskast. Een nieuwe, net aangekomen. De broccolidame. Geen Ella. Jonathan gaat in een van de kuipstoeltjes naast de bank zitten. Kristel zakt in de IKEA driezitter. Hij geeft haar vuur. Zijn knieën trillen. Geen Ella. Waar zou ze zijn?
“Heb je vandaag medicijnen gekregen?”
“Nee, niet dat ik weet. Oxazepam vanmorgen, om half twaalf. Weet niet hoeveel.”
“En nu? Hoe gaat het nu?”
“Ja, ik weet het niet. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het met me gaat. Soms denk ik dat ik een sjamaan ben. Dat ik jou heb verraden. Dat jij een medesjamaan bent. En dat Femke een sjamaan is. En Ruben. En Merwin. En dat ik dat van die droom nooit aan je had mogen vertellen. Weet je waar ik het over heb?”
“Tuurlijk weet ik waarover je het hebt.”
Jonathan twijfelde weer. Ze weet het, ja. Omdat het een groot geheim is. En jij hebt het haar verteld. Nu is de ban gebroken. Niet alleen voor jou, maar ook voor de liefde van je leven. Jullie zijn verdoemd. Vertel het haar maar. “Zijn we verdoemd?”
“Wat? Wat zeg je?”
“Zijn we verdoemd. Nu ik het geheim heb verraden?”
“Begin je nou weer over die droom?”
“Het wás geen droom. Het was Merwin. Ik weet niet hoe hij het deed, maar het was waanzinnig. Ik weet nu wat me te doen staat.”
“Wanneer heb je weer een gesprek met Albers?”
Jonathan weet het even niet. Heeft hij wel een afspraak? Hij probeert zich het einde van het gesprek dat hij gisteren met de arts-assistent had voor de geest te halen. Dat lukt maar ten dele. Een nieuwe afspraak vist hij niet op. “Geen idee. Volgens mij heb ik nog geen nieuwe afspraak. Ik heb hem wel een brief geschreven. Maar die zal Johnny wel weg hebben gegooid.”
“Moet ik proberen een afspraak voor je te maken?”
“Ja, dat is goed.” Jonathan herinnert zich de vorige avond en kijkt door de deur van de rookruimte de gang in. Romy staat bij het tafelvoetbalspel en draait wat met de poppetjes. Jonathan laat as vallen op zijn joggingbroek. Gehaast veegt hij het er van af. Hij moet hier weg. Weg voordat Ella komt. Kristels peuk is halverwege. Nog drie centimeter, inclusief kartonnen randje. Nog drie minuten. Max.
Kristel drukt de sigaret in de asbak. Opnieuw kijkt Jonathan naar de gang. Niemand. Hij staat op. “Mag ik er nog één van jou?”, vraagt Kristel. Kut!, denkt Jonathan en hij haalt het pakje uit zijn broekzak. “Wil je echt nog meer roken?”
“Ja, ik ben lang onderweg geweest.””Je moest toch op de bus wachten?”
“Ja.”
“Nou, dan had je toch alle tijd om te roken?”
“Ik rook niet op straat. Dat weet je.”
“Maar als je zo lang moet wachten...”
“Dan nog rook ik niet op straat. Kom hier met die peuk.” Ze grist het pakje uit Jonathans handen en haalt de Camel eruit. “Het is je laatste. Wil je zelf niet?”
Jonathan kijkt haar kort aan. Kucht en schudt zijn hoofd. “Nee, rook maar op.”
“Ik loop straks even naar Albers. Of nee, die is er natuurlijk helemaal niet. Het is zondag.”
“Oh ja? Oh ja.” Jonathan kijkt weer naar de deur van de rookruimte. Daar is Ella. Ze heeft hem al gezien en grijnst. Jonathan inhaleert diep en blaast met een snelle stoot uit. Ella gaat naast Kristel op de bank zitten. “Jij bent zijn vriendin? Ik had je gisteren al gezien hier. Ik ben Ella.” Ze steekt haar hand uit, Kristel schudt hem en zegt ook haar voornaam. Jonathan kijkt naar de grond. Ella pakt een Lucky Strike en zakt onderuit. “Het leven is te mooi om waar te zijn, vind je ook niet, Kristel?”
posted by ricomanjaro at 9:37 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home