Puck gaat naar school

Doodmoe kwam ze thuis. Vandaag is Puckje voor de tweede keer naar haar nieuwe school geweest, om te wennen. Een hele ochtend in de klas van juffrouw Margriet. Van haar moeder is de gastbijdrage van de maand, eigenlijk geschreven voor de Wammeskrant.

Afscheid

Afscheid. Ik hou er niet van. Helemaal niet eigenlijk. Sommige dagen vind ik het al niet leuk om mijn kinderen gewoon gedag te zeggen. Het afscheid bij het eerste kleine logeerpartijtje van één nachtje leidde tot een brok in mijn keel. En het is sindsdien niet veel beter geworden, ben ik bang, al went het natuurlijk wel een beetje.

Ik heb het nooit leuk gevonden, maar sinds ik moeder ben, is het onvermijdelijk veel aanweziger in mijn leven dan voorheen. Niet alleen het letterlijke afscheid bij de deur, maar ook het meer symbolische afscheid van bepaalde fases in ons leven. Nu staan we met ons hele gezin aan de vooravond van zo’n afscheid. Puck wordt bijna 4 en gaat Wammes verruilen voor de echte school ‘voor grote kindjes’. Waar ze niet meer een dagje in de week heen gaat, maar iedere doordeweekse dag. Door het noodgedwongen gegoochel met werk en opvang, moet ook haar broertje Borre helaas afscheid nemen van de Ieniemienies en gaat hij de komende twee jaar verder bij Koekiemonster. En als ouders nemen we afscheid van de fase met de kleintjes thuis. Onze oudste naar school, wat een mijlpaal! Toen ik deze week afspraken maakte met de nieuwe juf van Puck om te komen wennen op school, was ik daarna wat weemoedig gestemd. Natuurlijk, het hoort erbij, en het heeft zoveel leuke kanten die we nu weer gaan ontdekken. Sommige dingen worden zelfs misschien wat makkelijker. Maar wat is het snel gegaan, en wat moet je toch steeds maar weer loslaten en dus afscheid nemen!
Eventjes wilde ik het helemaal niet!
Deze week had Puck het erover toen ik haar en haar broertje van Wammes ophaalde. Ze vertelde dat Aletta en Talitha gezegd hadden dat ze Borre zouden missen als hij naar een andere groep gaat. Waarbij mij niet helemaal duidelijk was of ze het concept ‘missen’ echt begreep. Ze kent het woord waarschijnlijk vooral uit ‘de trein missen’, dus ik begon uit te leggen wat dit betekende, dat de juffies het waarschijnlijk jammer vinden dat ze Borre, en haar, dan niet meer zoveel zouden zien. En dat zij dit zelf waarschijnlijk toch ook wel jammer vond, om niet meer naar Wammes te gaan? “Nee hoor mama, dat vind ik niet jammer, ik ga naar de Tovertuin” (zo heet haar groep op school, weet ze al). Vanuit mijn eigen gevoel kon ik me nauwelijks voorstellen dat dit echt waar was, dus begon ik het nog maar eens opnieuw uit te leggen. Waarop ze me enigszins geïrriteerd onderbrak met “Nee mamma, ik vínd het niet jammer!”. Ik weet zeker dat ze het erg naar haar zin heeft gehad op Wammes, dus daar ligt het niet aan. Maar ik realiseerde me ook dat dit weer een mooi voorbeeld is van wat we een beetje van kinderen zouden kunnen leren. Ze denken nog niet zo vreselijk na over alles, gaan het niet helemaal analyseren, waardoor het meestal alleen maar erger wordt. Een kind ervaart gewoon wat er is. Heel direct, in het ‘hier en nu’, zoals dat dan heet. Waardoor ze ook veel minder last hebben van emoties die het minder leuk maken. Als je 4 wordt, ga je naar school, dat is gewoon zo. En dat betekent dan dat je niet meer naar Wammes gaat. Punt. Terwijl ik het arme kind allerlei vreselijke verdrietigheden zit toe te dichten, vindt zij het zelf allemaal wel prima. En voor Borre geldt waarschijnlijk hetzelfde, als hij het al zo zou kunnen verwoorden. Kortom: ik maak het allemaal weer eens veel moeilijker dan het is. Dáár zou ik nou wel eens afscheid van willen nemen!