Black Uhuru valt tegen

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Black Uhuru boeide gisteravond slechts bij vlagen. Een uitgesteld genoegen is kennelijk niet altijd een dubbel genoegen (eigenlijk zouden ze Tivoli woensdagavond hebben aangedaan, maar het optreden was een dag verplaatst). De backing band verzorgde een rommelig en weinig inspirerend voorprogramma. Uit Londen komen ze, The Rasites. Ik denk niet dat we er nog veel van gaan horen. Prima muzikanten, daar niet van, maar ze maken oersaaie muziek.

En dan Black Uhuru (lees: Michael Rose en Duckie Simpson plus The Rasites, een extra toetsenist en zangeres). Wanneer hits gespeeld worden als Shine Eye Gal, Guess Who's Coming to Dinner of Sinsemilla dan is het natuurlijk even feest. Maar muzikaal viel er behoorlijk op af te dingen. Want waar de kracht van dit soort reggae onder meer ligt in de open arrangementen, de stiltes in de ritmes, werd vanavond alles volgespeeld. Tel daar een matig zaalgeluid bij op en je hebt een tegenvallende reggaeshow. En waarom kreeg die zangeres zo weinig ruimte? Ze had een prachtige stem. Ik ga pas weer naar Black Uhuru als Sly en Robbie meedoen.