Jubileumplaat van de maand: Kiss Alive II

Deze maand dertig jaar geleden verscheen een van de meest tot de verbeelding sprekende livealbums in de geschiedenis van de rock. Het was de tweede livedubbelaar van Kiss, simpelweg Alive II geheten. Op de dubbelelpee (nu dubbelcd) staan uitsluitend liedjes van de drie studioplaten daarvoor (Destroyer, Rock ‘n’ Roll Over en Love Gun). Alive II is misschien wel het meest rauwe album dat het New Yorkse kwartet ooit heeft uitgebracht. En zonder enige twijfel het beste.

Producer was Eddie Kramer, met wie de heren al eerder werkten. Hij heeft Alive II een ongepolijst geluid meegegeven dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar dat een uitstekende indruk moet geven van de sound bij een Kiss-concert uit die tijd. Overigens is er volgens mij is geen enkele liveplaat te vinden waarop het publiek zo achterlijk hard te horen is. Maar dat mag de pret niet drukken. Net zomin als de vele overdubs. Soms zijn die zelfs zo erg dat je Paul Stanley zowel in het koortje als de lead hoort zingen (Love Gun). Maar wat geeft het? Als het echt een eerlijke liveregistratie zou zijn geweest, was hij waarschijnlijk niet om aan te horen. De vier heren staan immers niet bekend om hun instrumentbeheersing.

De eerste drie kanten van Alive II bevatten een compilatieregistratie van vier concerten die de band in augustus van dat jaar deed in het Los Angeles Forum. Op de vierde kant staan vijf nieuwe niet echt heel erg sterke songs, maar die moesten het dubbelalbum compleet maken. En natuurlijk gaat het gewoon om de eerste drie plaatkanten. Met daarop een concert uit de glorietijd van de geschminkte rockers. Waarop je kunt horen hoe opzwepend zo’n show moet zijn geweest. Hoe gedreven en agressief de door Britse jaren zestig rock beïnvloede muziek van de Amerikanen kon klinken. Met uiteraard ook de drum- en gitaarsolo, de bommen en het snarengepluk van Gene Simmons voor hij zijn bloedspuwact ten beste geeft. Voor wie dit laatste nooit heeft gezien: het is werkelijk een prachtig staaltje theater.

Alive II is een monument. Een monument voor de meest spectaculaire liveshow die een rockband tot dan toe had uitgevoerd. Kiss was bigger than life in die tijd. En in de VS groter dan de Beatles er ooit zijn geweest. Pas anderhalf jaar later maakte ik als achtjarig knulletje kennis met de band. In de zomer van 1979 scoorde Kiss zijn eerste nummer 1-hit in Nederland. De eerste keer dat ik in Toppop de clip zag van I Was Made For Lovin’ You was ik verkocht.

Vanaf dat moment wilde ik naast alle tot dan toe verschenen Kiss albums en de in alle pop- en mediabladen verschenen posters een Kiss broodtrommel, een Kiss flipperkast, een Kiss gitaar, Kiss t-shirts, Kiss trading cards. Ben zelfs nog een jaar lid geweest van de Nederlandse Kiss fanclub. Kiss was voor mij de introductie in het brede spectrum van Amerikaanse en Engelse rockmuziek. Desondanks heb ik me nooit geschminkt als Gene Simmons opgegeven voor een playbackwedstrijd. Daar vraagt iedereen namelijk altijd naar als ik genoemde muzikale jeugdzonde opbiecht. Maar nee, nooit gedaan. Zíj hadden de make-up, ík was fan. Dat was de afspraak die we hadden.