Het hoopvolle verlangen van Madame Perdu

Nog nooit heb ik iemand zo beeldend en fijnbesnaard horen zingen dat hij ongelukkig is als Madame Perdu's Bram van Oijen. Verlangen met een hoofdletter V doordrenkt zijn teksten, maar van klaagzang is geen seconde sprake. Integendeel, zijn zang is immer hoopvol. En terecht, want Van Oijen weet precies wat hij wil, wat hij mist en wat hij nodig heeft. En of hij dat krijgt van zijn liefdes, van zijn dromen of van God, dat maakt hem niet uit. En wat zou het ook?

Madame Perdu debuteert titelloos en ijzersterk. Elf nummers telt de plaat, met een minuutje gekraak-met-viool-en-een-gitaartje-tot-slot als bonus. Elf nummers, die kwalitatief nauwelijks voor elkaar onderdoen. En die toch zo van elkaar verschillen. Want eenvormigheid is Madame Perdu volledig vreemd. Terwijl er wel degelijk sprake is van een kenmerkend bandgeluid. Dat heeft deels te maken met de bezetting en de stem van Van Oijen. Behalve hem bestaat het gezelschap uit gitarist Erik Bosten, violiste Mina Honma, saxofonist Tim Blonk, (contra-)bassist Joost van den Akker en drummer Erik Rinsema. Vooral de combinatie sax en viool klinkt fantastisch. Luister maar eens naar het intermezzo aan het einde van Huis Boom Beest. Madame Perdu mengt Nederlands gezongen chansons met ongedwongen jazz, pop en diverse Europese volksmuziekstijlen en schroomt daarbij niet een vleugje ska te morsen of een Spaanstalig koortje toe te voegen. Daarbij staat elke gespeelde noot in dienst van het liedje en de sfeer. Voor instrumentale egotripperij bedankt dit gezelschap gelukkig. Voor pretenties evenzeer. Evenwichtig arrangementen houden steeds de weg vrij voor de excellerende Van Oijen. Een zanger die overigens niet bij iedereen geliefd zal zijn. Want voorzien van een stem en een karakteristieke voordracht die je of heel mooi vindt of absoluut niet trekt. Een klein citaat om een indruk te geven van 's mans schrijfstijl:

heer voelt u zich vooral
nergens toe verplicht, heer
echter de bodem is in zicht, heer
ik fiets al jaren zonder licht, heer
en ik lijd, ik lijd aan eenzaamheid
en spijt van al die weggegooide tijd
nog geen vlieg die mij benijdt

heer ik wil dat ik verander
ik wil zijn als een ieder ander
heer ik wil dat ik verander, heer
nee, niets bijzonders of speciaals
juist heel gewoontjes
heel normaal, heer
niets bijzonders of speciaals, heer

Utrecht is de thuisbasis van de band. Het album is opgenomen in Bunt Studio en klinkt prima. Puur en eerlijk met veel definitie, op zijn tijd lekker rauw zelfs en verder zonder al teveel opsmuk. Productioneel is het, kortom, klein gehouden. Dat getuigt ook van een techicus met goeie oren en een uitstekend inlevingsvermogen. Want deze muziek behoeft geen spectaculaire effecten op de partijen of leuke productiefoefjes die je op het podium niet kunt waarmaken.

Zoals gezegd doen de liedjes qua niveau nauwelijks voor elkaar onder. Toch heb ik na een paar keer luisteren wel wat favorieten. Zoals het hierboven geciteerde, naar een welhaast psychedelische climax toewerkende Heer Ontferm U, het slepende Dag Vader Moeder en het tekstueel fraai opgebouwde Meisje Van De Slagerij. Drie nummers die compositorisch in topconditie verkeren en waarvan vooral het laatste er live in zal gaan als koek. Zonder overigens de rest tekort te willen doen. Want zoals gezegd...