Nu al een nacht die nooit lijkt te eindigen

De keelpijn houdt me verdomme uit mijn slaap. Zoet of zout, vraag ik me steeds af. Moet ik gorgelen met zout water of een lekker zoet waterijsje eten? Beide helpen een beetje. Maar ook niet meer dan dat. Ik besluit een limonadebeker met ijsklontjes te vullen. Morgenochtend om tien uur heb ik een afspraak bij de dokter. Ik sta open voor alles: antibiotica, pijnstillers, snijden, spuiten, maakt niet uit. Als het maar goed gebeurt en, minstens zo belangrijk, meteen! Het is net half drie geweest en het is koud in huis. En stil. In mijn keel is het kermis: opgezwollen klieren die hun weg zonder succes naar buiten lijken te zoeken en de ene ontsteking die op de andere klopt waardoor ik na elke keer slikken grommend rechtop in mijn bed zit. En de tijd staat bijna stil. Dit wordt een lange nacht!