Platen van 2005 (1)
Van jaarlijstjes hou ik niet zo. Maar over 2005 zijn wel twee platen blijven hangen die ik graag nog even voorleg. Om te beginnen was daar begin van het jaar de nieuwe Mars Volta, het tweede volwaardige album en opvolger van De-loused In The Comatorium. Een waardige opvolger is een understatement. Het is voor mij de eerste muzikale standaard die dit millennium is gezet.
Destijds was ik zo onder de indruk van de plaat dat ik er voor de lol een recensie over schreef:
The Mars Volta
Frances The Mute
Tering! Dit is zonder twijfel dé rockplaat van het jaar. Rock? Ja, in de breedste zin van het woord, maar je kunt het ook jazzmetalsymfopunk noemen. En toch, de invloed van bestaande bands op de opvolger van debuut De-loused In The Comatorium en het daarvoor verschenen mini-album Tremulant is nauwelijks in kaart te brengen. Misschien is dat ook maar goed. Een vergelijking met om het even welke act zou the Mars Volta tekort doen. Want zelden hoorde je in deze eeuw een zo eigen geluid als dat van deze club. Cubaanse ritmes, snoeiharde en messcherpe gitaarriffs, speelse en soms indringende basloopjes, complexe, maar toch open arrangementen, verstilde momenten, totale chaos, gedreven uitbarstingen, meeslepende melancholie, zelden was een album zo in balans. En zelden zo vol emoties, terwijl weinig zangers zo met hun expressie kunnen overtuigen als Cedric Bixler Zavala. Zo goed, zo indringend. Zo dynamisch en zo rauw. Luister naar The Window, met zijn sfeervolle trompetten (Flea), prachtige zanglijnen en superopbouw, luister naar Multiple Spouse Wounds, de reprise die het begrip ‘geheugensteuntje’ meters oprekt. Als er ooit een INYOURFACE!-award komt, zal deze plaat hem winnen. Ze zijn bijna Mexicaans, deze kunstenaars. El Paso, Texas, daar komen ze vandaan. Steenworpje van de grens. Gelukkig is the Mars Volta ontsnapt aan het zuiden, om er slechts af en toe muzikaal naar terug te keren. En geven zij met hun tweede langspeler een nieuwe betekenis aan het begrip fusion. Aan muziek.
Later zal ik mijn andere favoriete plaat van 2005 aan je opdringen.
Destijds was ik zo onder de indruk van de plaat dat ik er voor de lol een recensie over schreef:
The Mars Volta
Frances The Mute
Tering! Dit is zonder twijfel dé rockplaat van het jaar. Rock? Ja, in de breedste zin van het woord, maar je kunt het ook jazzmetalsymfopunk noemen. En toch, de invloed van bestaande bands op de opvolger van debuut De-loused In The Comatorium en het daarvoor verschenen mini-album Tremulant is nauwelijks in kaart te brengen. Misschien is dat ook maar goed. Een vergelijking met om het even welke act zou the Mars Volta tekort doen. Want zelden hoorde je in deze eeuw een zo eigen geluid als dat van deze club. Cubaanse ritmes, snoeiharde en messcherpe gitaarriffs, speelse en soms indringende basloopjes, complexe, maar toch open arrangementen, verstilde momenten, totale chaos, gedreven uitbarstingen, meeslepende melancholie, zelden was een album zo in balans. En zelden zo vol emoties, terwijl weinig zangers zo met hun expressie kunnen overtuigen als Cedric Bixler Zavala. Zo goed, zo indringend. Zo dynamisch en zo rauw. Luister naar The Window, met zijn sfeervolle trompetten (Flea), prachtige zanglijnen en superopbouw, luister naar Multiple Spouse Wounds, de reprise die het begrip ‘geheugensteuntje’ meters oprekt. Als er ooit een INYOURFACE!-award komt, zal deze plaat hem winnen. Ze zijn bijna Mexicaans, deze kunstenaars. El Paso, Texas, daar komen ze vandaan. Steenworpje van de grens. Gelukkig is the Mars Volta ontsnapt aan het zuiden, om er slechts af en toe muzikaal naar terug te keren. En geven zij met hun tweede langspeler een nieuwe betekenis aan het begrip fusion. Aan muziek.Later zal ik mijn andere favoriete plaat van 2005 aan je opdringen.
posted by ricomanjaro at 10:12 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home