Oceansize dramatiseert er lustig op los

De eerste twee albums van het Engelse Oceansize zijn in bestelling, want het dit jaar verschenen Frames smaakt naar meer. De plaat komt enigszins aarzelend op gang met het ruim acht minuten durende Commemorative____t-shirt, maar weet aan het eind van het nummer al volledig te overtuigen. De sound en het songmateriaal van de Engelsen is tamelijk uniek. Een beetje indie, een beetje proggie, een beetje The Mars Volta, maar dan minder complex, minder chaotisch en minder onbesuisd. Een klein beetje Tool, maar dan minder technisch en minder strak geproduceerd. Een beetje oude Pink Floyd, maar dan warmer en met meer gevoel. Een heel klein beetje Coldplay, maar dan wél leuk.

De songstructuren zijn bij de eerste paar luisterbeurten, vergelijkbaar met die van The Mars Volta, redelijk moeilijk te doorgronden. Hoewel Oceansize met Mike Vennart een heerlijke zanger in de gelederen heeft, is zijn rol op Frames relatief beperkt. De lange, uitgesponnen nummers zijn overwegend instrumentaal en kennen ook geen refreinen. Maar áls hij dan zingt, is Oceansize ook meteen op volle sterkte. Vennart weet als geen ander het midden te vinden tussen onvervalst drama en gepaste ingetogenheid. Nogmaals, jammer dat je hem op Frames zo weinig hoort.

Meer dan naar speltechnische perfectie streven de Engelsen naar sfeer, het sleutelwoord op Frames. En ook instrumentaal dramatiseert Oceansize er lustig op los. Soms bezwerend, soms noisy, soms snoeihard. Slechts zelden hoor je zo’n onwijze dynamiek op een rockplaat, wat goeddeels is toe te schrijven aan de afwisselende en gedreven drumpartijen van Mark Heron en de soms wel erg eerlijke productie.

Ze hebben hier nog niet zo lang geleden gespeeld, in het inmiddels veel te kleine Ekko. Heb ik helaas gemist, maar de eerstvolgende show ben ik erbij. Dat zal wel Tivoli of Paradiso worden. En niet om nou de popjournalist uit te hangen, maar wedden dat ze binnen vijf jaar de Bijlmer Bier Bak uitverkopen?