Uit hoofdstuk 14 (slot)

Derde en laatste fragment uit hoofdstuk 14, De gulle hand van Terence, en vervolg van vrijdag 17 november en zondag 3 december 2006:

Na ruim twee uur komt Jonathan bij. Terence en Ruben hebben elkaar afgewisseld. Beide hebben lang, hevig, maar bij bewustzijn gepiekt. “Mag ik van iemand een peuk? Ik kan bijna niet bewegen.”
Ruben geeft Jonathan een aangestoken sigaret. Jonathan pakt hem gretig aan. Hij grijnst. “Heavy shit. Hoe laat is het?”
“Half vijf bijna.” Ruben bergt zijn mobiel weer op in de rechterzijzak van zijn broek. “Die lul hier heeft alles in één keer opgemaakt vanavond.”
“Wat alles? Wat? Die MDMA? Dat hele zakje? Dat was toch voor drie keer?”
”Sorry”, zegt Terence. Hij probeert vrolijk te kijken, maar overtuigt niet. “Ik dacht: laten we lekker strak het nieuwe jaar inluiden. Sorry, Jona. Gaat het een beetje?”
“Nou, ik heb het nogal koud eigenlijk. Ik denk dat ik ziek word.”
“ Je moet misschien even wat eten. Je hebt niks op vanavond.” Ruben haalt een Balisto uit zijn rugzak naast de bank en geeft hem aan Jonathan.
“Shit, wat een middel, man. Ik was echt helemaal weg.”
“Ja, sorry”, zegt Terence weer. “Was misschien niet zo’n goed idee.”
“Gaan we dansen?”, stelt Jonathan voor.
“Ja, oké, eh, gaat het wel dan?”
“Ja joh, gaat weer prima.”

Als Jonathan drie kwartier heeft gedanst, komt Terence naast hem staan. “Ik had je die dope nooit moeten geven”, schreeuwt hij in Jonathans oor. “Ben je boos?”
“Nee joh, het is al goed. Ik had fatsoenlijk moeten eten.”
Terence geeft hem een kneepje in zijn schouder en verdwijnt dan weer in de menigte. Jonathan denkt aan Kristel. Voor het eerst in de dertien jaar dat ze elkaar kenden, vierde hij oud-en-nieuw zonder haar. Hoe zou het haar nu vergaan? Kristel was bij haar zus, in Hoogeveen. Tenminste, dat was het plan geweest. Misschien lag ze wel in bed met haar minnaar. Wie dat ook mocht zijn. Ze was er niet echt rouwig om geweest dat hij met Ter en Rub naar een oud-en-nieuwfeestje ging. Ja, zie je wel, het kwam haar gewoon goed uit. Nu kan ze de hele nacht, de hele wilde nacht, doorbrengen met… ja, met wie eigenlijk? Zou Jonathan hem kennen? Misschien wel een collega. Of misschien Dirk, haar supervisor. Hij weet het niet, maar ineens weet hij zeker dat Kristel vreemdgaat. Nu, de hele nacht al. Straks als hij thuiskomt, zal hij in de prullenbak op de badkamer kijken of er geen condooms in liggen. En morgen, als Kristel wakker is, moet hij haar matras controleren. Op vlekken. Jonathan moet even zitten. Hij krijgt vlekken voor zijn ogen. Kutwijf, denkt hij. Hij trekt zich terug uit de technozaal. In de chillroom gaat hij op een lege bank zitten. Zijn bank. Hij steunt met zijn hoofd op zijn handen, zijn ellebogen op zijn knieën. Hij stelt zich Kristel voor, die Dirk berijdt, in hun slaapkamer, op zijn kant van het bed. Hij probeert het beeld snel uit zijn hoofd te zetten, maar iets in hem blijft het hardnekkig herhalen. Na een kwartier wil hij naar huis. Hij zal haar betrappen.

Zonder afscheid te nemen van Terence en Ruben verlaat hij de Jaarbeurs. Hij fietst als een bezetene. In zeven minuten is hij thuis. Zijn nek en rug zijn nat van het zweet. Heel voorzichtig draait hij de sleutel om. Ze mogen hem niet horen. Voorzichtig hangt hij zijn jas op in het halletje en dan stommelt hij de trap op. Bij de één na laatste trede struikelt hij en valt hij voorover op de overloop. Als hij overeind krabbelt, voelt hij zijn kuitspieren trekken. Hij duwt de deur van de slaapkamer verder open en doet het licht aan. Beide bedden zijn leeg. Hij rent de trap op naar de zolder, de logeerkamer. De sprei op de slaapbank is onberoerd. Kristel is gewoon bij Claudia, in het verre noorden. Of dus niet, denkt Jonathan. En toch bij die vent, Dirk, die aan de andere kant van de stad woont. Als hij vanmiddag wakker wordt, is ze vast al thuis. Hij komt er wel achter. Langzaam loopt Jonathan de twee trappen weer af. Hij pakt een oxazepam uit zijn portemonnee. Rookt een joint en spoelt een pak countrycookies weg met drie snelle glazen Hardy’s Crest, een shiraz uit het zuidoosten van Australië, zijn favoriete wijngebied. Hij zet de verwarming op 22 graden en gaat op de bank liggen. Zijn hele lijf doet zeer. Bovenal zijn kaken. Dus dit is xtc? Valt me niet tegen. Jammer dat die eikel het allemaal in één keer op moest maken. Stomme sukkel. Jonathan voelt ook een vage hoofdpijn opkomen. Hij staat op, pakt twee nerofens uit het voorvakje van zijn rugzak, gooit er een vierde glas achteraan en kruipt weer op de bank. Hij zet de tv aan. Een kort moment gedachtenloos strijkt hij over zijn kin. Hij zapt naar MTV. Een nacht zonder Kristel. Zou ze al slapen? Vast wel. In de armen van Dirk, wedden? Gelukkig nieuwjaar, tyfushoer!