Toch miste ik David Gilmour
Nog nooit heb ik zo'n moddervette versie van The Dark Side Of The Moon gehoord. Vanavond speelde Roger Waters in Ahoy. De eerste set bestond uit solowerk en mooie, respectievelijk erbarmelijke versies van Pink Floyd-nummers. Na de rust was het de beurt aan een integrale uitvoering van een van mijn favoriete albums aller tijden.
Openers In The Flesh en Mother waren strak en overtuigend - het kippenvel kwam vooral voor rekening van zangeres Katie Kissoon die een uitstekende moeder bleek te zijn; Set The Control For The Heart Of The Sun, Have A Cigar en het afsluitende Sheep waren wel oké, Shine On You Crazy Diamond en Wish You Were Here daarentegen 'swak tot seer swak'. Wat miste ik David Gilmour hier. Natuurlijk, Snowy White is een prima gitarist en ook Andy Fairweather-Low en Dave Kilminster verstaan hun vak. Maar de subtiele, vloeibare tonen van de Pink Floyd-gitarist bleken niet haalbaar. Om van diens aangename stemgeluid maar te zwijgen. Want tjongejonge, wat stond Waters in Wish You Were Here te knijpen. Jammer.
Het solowerk was mij grotendeels onbekend. Maakt onbemind. Hoewel de videobeelden van de onderzeeër die in een gigantisch bassin in een voetbalstadion een torpedo afvuurt indruk maakte. De opgeblazen reuzenastronaut die boven het publiek gewichtloosheid ervoer was ook wel geinig. Visueel dus zeer aantrekkelijk, maar muzikaal viel het eerste gedeelte van Waters show wat tegen. Wat niet in de laatste plaats te maken had met de slechte zaalmix. En dan stonden we nog wel pal naast de mengtafel. Maar goed, Ahoy staat nou eenmaal niet echt bekend om zijn goede akoestiek.
De tweede set toonde echter aan dat dit geen excuus hoeft te zijn voor een geluidsbrei. Want deze liveversie van The Dark Side Of The Moon klonk angstaanjagend goed. En niet alleen qua quadrafonisch zaalgeluid, maar ook qua spel, qua alles eigenlijk. Teamwork in optima forma dus. Waarbij hulde voor de bassist/zanger zelf, die in de tweede set goed aanvoelde wanneer je het zingen moet uitbesteden aan beteren. Hulde ook voor drummer Graham Broad die de boel prima bij elkaar hield en en passant heel On The Run op zijn hihat meedrumde - ga er maar aan staan. Hulde ten slotte voor de drie zangeressen - Kissoon, PP Arnold en Carol Kenyon - die The Great Gig In The Sky naar een hoogtepunt zongen en de refreinen in het afsluitende Brain Damage/Eclipse van prachtige koortjes voorzagen. Wederom kippenvel.
En toen was het nog niet over. Roger Waters kwam terug en deed The Happiest Days Of Our Lives/Another Brick In The Wall Prt. 2, Vera/Bring The Boys Back Home en daarna nog Comfortably Numb. Uitstekende uitvoeringen, daar niet van, maar eigenlijk was het al genoeg. Na zo een weergaloze versie van het superalbum uit 1973 is bijna alles een anti-climax. Maar goed, na die wegstervende hartslag meteen de zaallichten aan was ook wel erg bruut geweest. Nu konden we in ieder geval ietwat acclimatiseren. Volgende keer mag hij wat mij betreft alleen de tweede set spelen. En anders schuif ik wel wat later aan.
Openers In The Flesh en Mother waren strak en overtuigend - het kippenvel kwam vooral voor rekening van zangeres Katie Kissoon die een uitstekende moeder bleek te zijn; Set The Control For The Heart Of The Sun, Have A Cigar en het afsluitende Sheep waren wel oké, Shine On You Crazy Diamond en Wish You Were Here daarentegen 'swak tot seer swak'. Wat miste ik David Gilmour hier. Natuurlijk, Snowy White is een prima gitarist en ook Andy Fairweather-Low en Dave Kilminster verstaan hun vak. Maar de subtiele, vloeibare tonen van de Pink Floyd-gitarist bleken niet haalbaar. Om van diens aangename stemgeluid maar te zwijgen. Want tjongejonge, wat stond Waters in Wish You Were Here te knijpen. Jammer.
Het solowerk was mij grotendeels onbekend. Maakt onbemind. Hoewel de videobeelden van de onderzeeër die in een gigantisch bassin in een voetbalstadion een torpedo afvuurt indruk maakte. De opgeblazen reuzenastronaut die boven het publiek gewichtloosheid ervoer was ook wel geinig. Visueel dus zeer aantrekkelijk, maar muzikaal viel het eerste gedeelte van Waters show wat tegen. Wat niet in de laatste plaats te maken had met de slechte zaalmix. En dan stonden we nog wel pal naast de mengtafel. Maar goed, Ahoy staat nou eenmaal niet echt bekend om zijn goede akoestiek.
De tweede set toonde echter aan dat dit geen excuus hoeft te zijn voor een geluidsbrei. Want deze liveversie van The Dark Side Of The Moon klonk angstaanjagend goed. En niet alleen qua quadrafonisch zaalgeluid, maar ook qua spel, qua alles eigenlijk. Teamwork in optima forma dus. Waarbij hulde voor de bassist/zanger zelf, die in de tweede set goed aanvoelde wanneer je het zingen moet uitbesteden aan beteren. Hulde ook voor drummer Graham Broad die de boel prima bij elkaar hield en en passant heel On The Run op zijn hihat meedrumde - ga er maar aan staan. Hulde ten slotte voor de drie zangeressen - Kissoon, PP Arnold en Carol Kenyon - die The Great Gig In The Sky naar een hoogtepunt zongen en de refreinen in het afsluitende Brain Damage/Eclipse van prachtige koortjes voorzagen. Wederom kippenvel.En toen was het nog niet over. Roger Waters kwam terug en deed The Happiest Days Of Our Lives/Another Brick In The Wall Prt. 2, Vera/Bring The Boys Back Home en daarna nog Comfortably Numb. Uitstekende uitvoeringen, daar niet van, maar eigenlijk was het al genoeg. Na zo een weergaloze versie van het superalbum uit 1973 is bijna alles een anti-climax. Maar goed, na die wegstervende hartslag meteen de zaallichten aan was ook wel erg bruut geweest. Nu konden we in ieder geval ietwat acclimatiseren. Volgende keer mag hij wat mij betreft alleen de tweede set spelen. En anders schuif ik wel wat later aan.
Labels: Beats
posted by ricomanjaro at 9:40 PM
2 Comments:
Tja, hoe verschillend men een ontzettend concert kan beleven en vervolgens verwoorden....
Errug kort samengevat: voor mij was het gewoon zo'n 2,5 uur genieten van Roger en vrinden. Wat Rico schrijft over de setopbouw e.d kan ik niet verbeteren, daarom enkele gedachten mijnerzijds:
I.i.g. 1 persoon gezien in een Motörhead tshirt, korte wachtrij voor de drank, voldoende plek om te staan en goed uitzicht op het podium, een enthousiast publiek, veelal op leeftijd maar ik heb toch ook een flink aantal pubers gezien ( tijdloze muziek dus ? ), gelukkig geen voorprogamma, soepel verlopen heen-en terugreis. Ach, het was gewoon een heerlijk avondje uit. Ik zou zeggen: koop de dvd. Groetjes Pino.
PS zojuist gehoord dat Sid Barret is overleden op 60jarige leeftijd. Samen met Roger heeft hij Pink Floyd opgericht. Ik weet wel wat ik vanavond draai......
... en neem(?)
Post a Comment
<< Home