Nieuwe Unkle plaat van het jaar?

En als je hem nou eens niet vergelijkt met het vorige werk van James Lavelle, zou ik willen zeggen tegen alle azijnpissers van de muziekpers die dit album de afgelopen maanden zo nodig moesten afzeiken. Als je er nou eens gewoon naar luistert alsof je een nieuw project hoort – wat de nieuwe Unkle in feite ook is. Dan kun je er toch niet onderuit dat War Stories nu al in aanmerking komt voor Plaat van 2007? Tja, zeg je dan, smaken verschillen. Nee, zeg ik dan, je hebt mensen mét smaak en mensen zonder smaak.

Unkle’s derde is een lekker doomy album boordevol heerlijke (rock)elektronicasongs. Bezwerend gezongen door onder anderen Josh Homme (Queens of the Stone Age, daarvoor Kyuss), Ian Astbury (The Cult), Leila Moss (The Duke Spirit) en Lavelle zelf. Voor de weergaloze productie tekenden Lavelle, Richard File (Unkle) en held Chris Goss die ook gitaar, bas en synth speelt op diverse nummers en heel soms nog wat achtergrondzingt. Af en toe mooi gelaagd, soms ook muntjesplat, is War Stories een supergevarieerde plaat met toch een eenvormige sfeer. Donker, soms vervreemdend, soms een beetje onwezenlijk. Prachtig zijn de rockelementen ingebed in de elektronische ritmiek van de composities. De stuwende drumpartijen, het heerlijke gitaar- en baswerk, de niet altijd even prominente synths, de kwaliteit is hoog. Torenhoog. Persoonlijke favoriet is het door Lavelle zelf gezongen en door onder anderen Goss meegeschreven Hold My Hand, dat is voorzien van een bijna catchy refrein met een prachtig koortje. Maar dan hebben we nog een uur te gaan. Een uur waarin je je in een geluidsdroom waant waaruit je pas tegen het eind ontwaakt. Want dan zakt het album een beetje in om als een nachtkaarsje uit te gaan. Maar dan zet je hem gewoon opnieuw op.