The Police overtuigt met twee handen vol hits

En het geluid was ronduit kut. Ik haat sporthallen die doen alsof ze concertzaal zijn. Op plaat vind ik The Police op zijn best in Next To You, So Lonely, Roxanne, Can’t Stand Losing You, Message In A Bottle, Walking On The Moon. Ook De Do Do Do, De Da Da Da is nog leuk. Vast niet toevallig ook bijna allemaal singles geweest. Het latere werk van het trio vind ik minder spannend. Zeg maar saai. En zo was ook de tweede show die The Police in de Arena deed. Afwisselend lekker opzwepend en jammerlijk tam. Genoemde hits behoorden ook qua sfeer en publieksherrie tot de hoogtepunten van de avond. Gelukkig sloegen ze geen ervan over. Bijna alle nummers waren voorzien van nieuwe arrangementen - soms erg inventief, soms wat mat en kennelijk op stadions aangepast. Lang verhaal kort: ondanks de wisselvalligheid en het baggergeluid heb ik vanavond zwaar genoten.

Genoten van een nog steeds jong ogende Sting, vitaal en krachtig in stem en presentatie. Sommige nieuwe zanglijnen waren wat tam en minder scherp dan de originele, maar de bassist zong als een nachtegaal en had zichtbaar plezier in zijn werk. Zijn baswerk was strak en gedreven, afwisselend met de duim, met de vingers en met plectrum. Niet virtuoos, maar functioneel. Zoals het een goed bassist in een liedjesband betaamt. Zonder overigens wat af te doen aan het instrumentale vakmanschap van dit trio.

Genoten van een wat oudere Andy Summers, een gitarist die door velen zwaar wordt onderschat, maar ook vanavond weer liet zien hoe veelzijdig hij is. Net zo makkelijk subtiele en inventieve, cleane tokkelpartijen uit zijn plank tovert als snerpende, maniakale solo’s. Rustig heen en weer wandelend op zijn plekje, strak meezingend, een rots in de branding.

Genoten van een van de meest geniale drummers die ooit in een Nederlands voetbalstadion zal spelen. Het altijd sublieme hi-hatwerk, de doorontwikkelde reggae-ritmes, het punkhakken en de percussiepracht van Wrapped Around Your Finger, Stewart Copeland deed het allemaal. En hoe. Strakker dan vroeger, maar zonder ook maar iets aan energie verloren te hebben. Het enige vervelende was dat je hem zo slecht kon horen. Zijn kick en hi-hat, overhead en soms ook zijn snare verzopen in de wollige mix. En zo moeilijk kan dit trio niet te schuiven zijn. Dus geef ik de fucking Arena de schuld. Sowieso in alle opzichten een kutplek voor een concert, maar ik val in herhalingen, geloof ik.


Ruim twee uur duurde de show. Een show die overigens naar verluidt een exacte kopie van de avond ervoor was. En waarom ook niet? Als bonus mochten we na afloop helemaal naar Duivendrecht lopen omdat een of andere imbeciel het in zijn hoofd had gehaald station Bijlmer – Arena dicht te gooien. Volgens een toelichtende agent vreesde men voor de veiligheid: “Net allemaal nieuwe spullen gebouwd en zo…” Waarom heb je dan in godsnaam een NS-station voor je deur? Om het te sluiten als je een groot evenement in huis hebt! Had ik al gezegd dat dit mijn laatste concert in de Arena was?