Nieuwe Tarantino is ongecompliceerd beuken

… en messcherpe dialogen, bijna onrealistisch scherp zelfs. Superstuntvrouw Zoë Bell (28, Nieuw-Zeelandse) tekent voor de hoofdrol, als zichzelf, dankzij haar optreden als ‘scheepsmast’ aan het eind van de film en ondanks de aanwezigheid van Kurt Russell die op papier de hoofdrol speelt. Wat moet je zeggen over een Tarantino die niet tot zijn beste behoort, maar zeer onderhoudend is?

Dat de stunts echt fantastisch zijn. Ik hou helemaal niet zo van achtervolgingsscènes, maar in Death Proof zijn ze tot kunst verheven. Over het verhaal wil ik niet veel kwijt. Dat zou de lol voor iedereen die hem nog moet zien aanzienlijk verpesten. Maar het is wel flinterdun. Pulp Fiction en Kill Bill kenden betere verhaallijnen. Maar verhaallijnen zijn ook helemaal niet van belang in deze film.

Wel van belang is de jaren zeventig b-filmsfeer, die in Death Proof geniaal is vertaald naar het leven van nu. Modern klinkende muziek uit die tijd, slordige overgangen die steevast met een ontzettend gekraak gepaard gaan - de zogenaamde montagefouten gaan op den duur wel een beetje irriteren, langdurige shots van vrouwenbillen, inzoomend en weer uitzoomend. Vrouwenbillen overigens, die net als de rest van het vrouwelijk lichaam in Death Proof nu eens niet perfect en conform de gephotoshopte junkennorm zijn, maar gewoon natuurlijk rond en daardoor gewoon veel mooier. Zie bijvoorbeeld de lapdance van Vanessa Ferlito, het gevolg van een narrig geintje van lokale DJ Jungle Julia (Sydney Tamiia Poitier), een van haar vriendinnen.

Death Proof kwam in de VS uit in een double bill met Robert Rodriguez’ Planet Terror, onder de titel Grindhouse, vernoemd naar de vervallen bioschopen in de grotere Amerikaanse steden. In Nederland, en naar ik meen ook in de rest van Europa, verschijnen de films apart. Nadeel voor de liefhebbers is dat Planet Terror hier pas in augustus te zien is. Voordeel is dat 'onze' versie van Death Proof veel langer is dan de in Amerika vertoonde film.

Dus: acht mooie en zeer welbespraakte vrouwen, een flinterdun verhaaltje over een duivels kereltje, fantastisch stuntwerk en heerlijke muziek. Een Tarantino volgens het boekje zeg maar. Niets nieuws onder de zon, maar erg lekker op de zwoele vrijdagavond.