Gestapo houdt huis in Utrechts asielzoekerscentrum

Hun spullen gaan in plastic zakken en worden op straat gezet. Zelf krijgen ze handboeien om en moeten ze hun kamer onmiddellijk verlaten. Iran wacht als eindbestemming.

Het is even voor zessen in de ochtend als een forse eenheid politiemensen met veel machtsvertoon het asielzoekerscentrum in het oude Militair Hospitaal aan de Spinozaweg in Utrecht binnenvalt. Tot de tanden gewapend en met kappen voor hun gezicht trappen ze de deur in en gaan ze op zoek naar een Iraans gezin dat die dag teruggestuurd zal worden naar het land van herkomst. De kinderen van het gezin spreken beter Nederlands dan hun moedertaal. Gedwee laten zij zich boeien en afvoeren naar Schiphol, waar het vliegtuig wacht.

Een groot deel van de bewoners raakt zwaar in paniek door de inval en zal de komende tijd gebukt gaan onder nachtmerries en derhalve zeer slecht slapen. Veel asielzoekers zijn immers behoorlijk getraumatiseerd door de ervaringen die ze hebben opgedaan in het land dat ze ontvlucht zijn. Een dergelijke inval wakkert dergelijke trauma's op effectieve wijze verder aan.

En dit gebeurt gewoon in Nederland. Op een doordeweekse dag in Nederland. Ik kan er met mijn verstand noch met mijn gevoel bij. Dít is terreur.