Bløf verwent Luxor theater

Wat is het toch leuk om naar een club muzikanten te kijken waar de spelvreugde vanaf druipt. Bløf is zo'n band. Live rocken de Zeeuwen al jaren alsof de duvel hen op de hielen zit. Maar in theater Luxor, gelegen aan de voet van de Erasmusbrug, was het vooral mijmeren met oog voor uitheems detail.

Niet eerder zag ik in ons land een zo smaakvol geslagen brug naar muziek uit India, Kenia, Ierland, Cuba, Japan. Zonder zijn oorspronkelijke identiteit ook maar een seconde te verliezen, smeltkroesde het gezelschap rond Paskal Jakobsen dat het een aard had.

En geen haar minder dan op plaat. Centraal stond het eerder dit jaar verschenen superalbum Umoja. Niet alle gastmuzikanten waren present. In juni had Bløf ook al huisgehouden in het Rotterdamse theater aan de Maas. En ook daar was een selectie van het gezelschap dat meedoet op 's bands meest recente langspeler te bewonderen geweest.

Vanavond waren de Kodo drummers erbij, die het tweede deel van de show stalen. Wat een geweldenaren. Knallen op reusachtige trommels, alsof een oorlog aan de rest van de wereld moest worden afgekondigd. En zo opzwepend, zo ritmisch overdonderend samenspelend met drummer Norman Bonink, die overigens van sfeermaken wist. Ik ken weinig slagwerkers die zich tijdens een optreden zo betrokken tonen bij zijn medebandleden als de man die in 2002 de bij een motorongeluk omgekomen Chris Götte opvolgde. Wat een geniale drummer.

Bløf begon eventjes niet zo overtuigend, maar toen het eerste refrein klonk, stond het kippenvel op mijn armen. De Hemel Is De Aarde opende na een intro van Omar Faruk Tekbilek die met Turkse saz de toon zette. In een stiller arrangement dan op plaat, maar met evenzoveel zeggingskracht liet Bløf zien waarom velen haar debestebandvanNederland noemen. De show die hierop volgde, bevatte zoals gezegd bijna alle nummers van Umoja afgewisseld met vooral rustig werk van de laatste paar albums -mag ik bij deze het verzamelrariteitenalbum Het Einde Van Het Begin even onder de aandacht brengen?- waaronder een met Keniaan Harry Kimani gezongen Omarm (Nishike).

Eervolle vermeldingen? Een bespreking van dit concert hoort te wemelen van eervolle vermeldingen. Had ik de Kodo drummers al genoemd? Na een soloconcert brachten zij Aanzoek Zonder Ringen tot een hoogtepunt van de show. De Ieren Terry Woods, Paul Harrigan en Shane Martin maken er een prettig potje van, van wie laatstgenoemde in Wennen Aan September Counting Crow-Adam Duritz met verve verving. Tot de vergetelheid verbande. De Japanse zangeres Yoshie Sunahata (Kodo) paste met haar haarzuivere stem naadloos in het lieflijke Kauwgum, Thee en Wierook. Ook de Portugese fadodiva Cristina Branco toonde zich een meester in het samenwerken. En ook zij bleef maar terugkomen.

Want afscheid nemen lag het gezelschap gelukkig zwaar. Drie keer klommen zij het podium weer op, de show duurde maar liefst twee uur en veertig minuten. En gek genoeg werd het titelnummer van Umoja, Een En Alleen niet gespeeld. Het zou zo een mooie afsluiter zijn geweest. Maar dat is dan ook het enige minpuntje. Van een overigens heerlijk avondje muzikale verwennerij. Ben benieuwd naar de dvd.