Weer eens paar fragmentjes preview
Uit luiheid wat fragmentjes uit mijn roman-to-be gecopy-pasted. Kan ik nog even aankomen vanavond...
Uit hoofdstuk 5. De dakgoot in de Reigerstraat
(29 augustus 1982)
De bomen zijn al lang uitgebloeid, maar Jonathan hoopt steeds weer dat hij de bloemetjes zal zien als hij het gordijn ’s ochtends opendoet. Hij richt zich op en ziet de dakgoot van het huis dat tien meter verderop staat. Door de bomen ziet hij de grijze rand onder het oranje dak. Hij merkt dat hij zijn hoofd op gelijke hoogte heeft met de onderkant van zijn slaapkamerraam. Maar, en zo heeft hij het vaker gezien, ook met de onderkant van de dakgoot van de buren. Hij heeft zich al heel vaak afgevraagd of het verschil nou voor het grootste deel komt doordat de plafonds in het huis van de buren een stuk lager waren, of doordat het huis een stuk lager stond. Hij komt er niet uit. Zijn moeder roept hem. Wat ben je aan het doen?, vraagt ze.
“Ik lig op bed. Ik ben moe.” Zijn moeder zegt “O” en loopt dan van onderaan de trap naar de keuken. Jonathan gaat weer liggen en voelt voorzichtig met zijn hand aan zijn voorhoofd. Het schrijnt nog steeds. Jonathan legt zijn handen achter zijn hoofd. Hij denkt aan honkbal. Ziet zichzelf een heel hoge bal slaan, maar kan niet wegrennen omdat zijn voeten in startblokken zijn vastgezet. Hij doet zijn ogen open en kijkt naar het zwarte visnet aan het plafond. Later wordt hij honkballer.
Uit hoofdstuk 6. De blaffende buizerd...
(16 december 2004)
“De treinstellen met de nummers 2130 en 1742 gaan door als intercity naar Rotterdam. De nummers 2278 en 3426 gaan door als intercity naar Den Haag. U vindt de nummers van uw treinstel boven de schuifdeuren. Denkt u bij het verlaten van de trein aan uw bagage...”
“Boredom is not a burden anyone should bear”, zingt Tool-zanger Keenan als Jonathan zijn oordopjes in doet. Hij staat op, glimlacht om die zin, ziet de conducteur voor zich die zojuist heeft gesproken en beweegt zich houterig en schommelend naar het balkon. Zodra hij het overdekte stuk van het perron heeft verlaten, steekt hij een Camel op. Achter de fietsenstalling rookt hij de sigaret op tot aan het filter, tot ín het filter. Jonathan twijfelt. Moet hij de fietsenstalmeester weer negentig eurocent fooi geven? Gisteren had de oppasser niet gereageerd. Ook niet nauwelijks, gewoon niet. Hij was ’s avonds net zo chagrijnig geweest als ’s ochtends. Zoals altijd eigenlijk. Jonathan heeft ernstig medelijden met de fietsenstalmeester. Hij vermoedt dat de man aangespoord wordt door zijn vrouw om maar zoveel mogelijk in de avonduren van huis te zijn. De fietsenstalmeester, die altijd blafte wanneer hij sprak - als hij al sprak. Maar de oppasser doet Jonathan ook denken aan een buizerd. Hij weet niet waarom. Eerste associatie. Een lepe, oude buizerd. Een blaffende buizerd. Jonathan weet dat hij een twee-euromunt in zijn broekzak heeft. Twee stuks zelfs. Maar de man verdiende het niet. De dag ervoor was de buizerd verre van vriendelijk geweest, en vanochtend had de man hem niet eens op de hoogte gebracht van de wegens werkzaamheden dichte deur aan het eind van de stallingsruimte. Zodat hij terug kon lopen naar de vooringang en helemaal buitenom moest lopen om bij zijn trein te komen. En o ja, de bewaker was ook nog eens tergend langzaam uit zijn stoel gekomen toen Jonathan de stalling in was gereden. Nee, geen fooi, flikker maar op. Maar dan bedenkt hij dat hij zijn rugzak af moet doen, want daarin zit zijn portemonnee met gepast geld, 1 euro 10. Dat is hem teveel moeite. En hij heeft ook geen zin om te wachten totdat de man naar achteren is gelopen en geld heeft gewisseld. Dan toch maar fooi. Jonathan trekt zijn fiets uit het rek en slentert naar de buizerd. Hij graait in zijn broekzak en pakt een twee eurostuk. Hij probeert de bewaker in de ogen te kijken. Dat lukt niet, want die kijkt naar de grond als hij het bonnetje van Jonathans versnellingskabel af trekt en ook nog als hij daarna het geld aanneemt.
Uit hoofdstuk 7. ...En de tovenaar van duizend koningen
(16/17 december 2004)
De wind snijdt als ze over de brug lopen. Jonathan kijkt over de rivier naar de lichtjes in de verte. Maastricht van de bourgondiërs. Stad van sociale scheefte, luie studenten en koffieshopklanten uit de fabriek. Hij zou best een dikkere jas willen hebben. En handschoenen. Wanten desnoods. Jonathan steekt zijn vingertoppen in zijn mond. Kutland. Regent het niet, dan is het wel te koud. Godverdomme. “Hoe ver was het ook alweer lopen?”
“Ongeveer twintig minuten. We zijn al tien minuten onderweg”, zegt Ruben. “Dus we zijn op de helft. Is toch lekker, even in de frisse buitenlucht?”
“Ja, fris is het wel ja. Godverdomme.”
“Het vriest”, zegt Ruben. “Het vriest de hele nacht, en morgenochtend ook nog tot het licht wordt.”
“Jij zegt het.”
“Is er nog wat van die joint over?”, vraagt Ruben
”Vast wel. Ter heeft hem.” Jonathan grijnst in het donker naar Terence. “De advocaat wil roken.”
Uit hoofdstuk 8. Verraad
“Just because you're paranoid, doesn't mean they're not out to get you. 'Cause they are.”
(Foilhat - Deoxy.org forum, februari 2005)
Jonathan kotst over de rand van het bad waar hij zojuist is uitgeklommen. Hij grijpt zich vast aan het stalen handvat en kijkt naar wat hij kwijt is. Het vormt een bruine plas, rijk aan structuur, die uit elkaar valt in het weglopende water. Als hij stukjes vlees -vast en zeker schouderham- tussen bruine stukjes onherkenbaar ontwaart, moet hij weer over zijn nek. Hij had gedacht even goed te kunnen badderen na het uurtje fitness. Of nou ja, fitness - meer dan wat buikspieroefeningen en een stukje fietsen was het niet geweest. En, o ja, hij had een kwartier op een roeiboot gezeten. Een uur had hem aanvankelijk kort geleken, maar hij was kapot gegaan. Al na een half uur was hij zich gaan verheugen op het verkwikkende bad dat hij zou nemen na afloop van deze marteling. Maar eenmaal in het warme water was het verraad teruggekomen in zijn hoofd. Waar het was gebleven.
- einde kopij - :-)
Oh ja, effe linkje naar het Rita Verdonk-filmpje van Kelvin (die Mike B in vorige post noemde; thanx buddy!)
Hiernaast staat vanaf nu ook een link naar de andere briljante filmpjes van Kelvin...
Uit hoofdstuk 5. De dakgoot in de Reigerstraat
(29 augustus 1982)
De bomen zijn al lang uitgebloeid, maar Jonathan hoopt steeds weer dat hij de bloemetjes zal zien als hij het gordijn ’s ochtends opendoet. Hij richt zich op en ziet de dakgoot van het huis dat tien meter verderop staat. Door de bomen ziet hij de grijze rand onder het oranje dak. Hij merkt dat hij zijn hoofd op gelijke hoogte heeft met de onderkant van zijn slaapkamerraam. Maar, en zo heeft hij het vaker gezien, ook met de onderkant van de dakgoot van de buren. Hij heeft zich al heel vaak afgevraagd of het verschil nou voor het grootste deel komt doordat de plafonds in het huis van de buren een stuk lager waren, of doordat het huis een stuk lager stond. Hij komt er niet uit. Zijn moeder roept hem. Wat ben je aan het doen?, vraagt ze.
“Ik lig op bed. Ik ben moe.” Zijn moeder zegt “O” en loopt dan van onderaan de trap naar de keuken. Jonathan gaat weer liggen en voelt voorzichtig met zijn hand aan zijn voorhoofd. Het schrijnt nog steeds. Jonathan legt zijn handen achter zijn hoofd. Hij denkt aan honkbal. Ziet zichzelf een heel hoge bal slaan, maar kan niet wegrennen omdat zijn voeten in startblokken zijn vastgezet. Hij doet zijn ogen open en kijkt naar het zwarte visnet aan het plafond. Later wordt hij honkballer.
Uit hoofdstuk 6. De blaffende buizerd...
(16 december 2004)
“De treinstellen met de nummers 2130 en 1742 gaan door als intercity naar Rotterdam. De nummers 2278 en 3426 gaan door als intercity naar Den Haag. U vindt de nummers van uw treinstel boven de schuifdeuren. Denkt u bij het verlaten van de trein aan uw bagage...”
“Boredom is not a burden anyone should bear”, zingt Tool-zanger Keenan als Jonathan zijn oordopjes in doet. Hij staat op, glimlacht om die zin, ziet de conducteur voor zich die zojuist heeft gesproken en beweegt zich houterig en schommelend naar het balkon. Zodra hij het overdekte stuk van het perron heeft verlaten, steekt hij een Camel op. Achter de fietsenstalling rookt hij de sigaret op tot aan het filter, tot ín het filter. Jonathan twijfelt. Moet hij de fietsenstalmeester weer negentig eurocent fooi geven? Gisteren had de oppasser niet gereageerd. Ook niet nauwelijks, gewoon niet. Hij was ’s avonds net zo chagrijnig geweest als ’s ochtends. Zoals altijd eigenlijk. Jonathan heeft ernstig medelijden met de fietsenstalmeester. Hij vermoedt dat de man aangespoord wordt door zijn vrouw om maar zoveel mogelijk in de avonduren van huis te zijn. De fietsenstalmeester, die altijd blafte wanneer hij sprak - als hij al sprak. Maar de oppasser doet Jonathan ook denken aan een buizerd. Hij weet niet waarom. Eerste associatie. Een lepe, oude buizerd. Een blaffende buizerd. Jonathan weet dat hij een twee-euromunt in zijn broekzak heeft. Twee stuks zelfs. Maar de man verdiende het niet. De dag ervoor was de buizerd verre van vriendelijk geweest, en vanochtend had de man hem niet eens op de hoogte gebracht van de wegens werkzaamheden dichte deur aan het eind van de stallingsruimte. Zodat hij terug kon lopen naar de vooringang en helemaal buitenom moest lopen om bij zijn trein te komen. En o ja, de bewaker was ook nog eens tergend langzaam uit zijn stoel gekomen toen Jonathan de stalling in was gereden. Nee, geen fooi, flikker maar op. Maar dan bedenkt hij dat hij zijn rugzak af moet doen, want daarin zit zijn portemonnee met gepast geld, 1 euro 10. Dat is hem teveel moeite. En hij heeft ook geen zin om te wachten totdat de man naar achteren is gelopen en geld heeft gewisseld. Dan toch maar fooi. Jonathan trekt zijn fiets uit het rek en slentert naar de buizerd. Hij graait in zijn broekzak en pakt een twee eurostuk. Hij probeert de bewaker in de ogen te kijken. Dat lukt niet, want die kijkt naar de grond als hij het bonnetje van Jonathans versnellingskabel af trekt en ook nog als hij daarna het geld aanneemt.
Uit hoofdstuk 7. ...En de tovenaar van duizend koningen
(16/17 december 2004)
De wind snijdt als ze over de brug lopen. Jonathan kijkt over de rivier naar de lichtjes in de verte. Maastricht van de bourgondiërs. Stad van sociale scheefte, luie studenten en koffieshopklanten uit de fabriek. Hij zou best een dikkere jas willen hebben. En handschoenen. Wanten desnoods. Jonathan steekt zijn vingertoppen in zijn mond. Kutland. Regent het niet, dan is het wel te koud. Godverdomme. “Hoe ver was het ook alweer lopen?”
“Ongeveer twintig minuten. We zijn al tien minuten onderweg”, zegt Ruben. “Dus we zijn op de helft. Is toch lekker, even in de frisse buitenlucht?”
“Ja, fris is het wel ja. Godverdomme.”
“Het vriest”, zegt Ruben. “Het vriest de hele nacht, en morgenochtend ook nog tot het licht wordt.”
“Jij zegt het.”
“Is er nog wat van die joint over?”, vraagt Ruben
”Vast wel. Ter heeft hem.” Jonathan grijnst in het donker naar Terence. “De advocaat wil roken.”
Uit hoofdstuk 8. Verraad
“Just because you're paranoid, doesn't mean they're not out to get you. 'Cause they are.”
(Foilhat - Deoxy.org forum, februari 2005)
Jonathan kotst over de rand van het bad waar hij zojuist is uitgeklommen. Hij grijpt zich vast aan het stalen handvat en kijkt naar wat hij kwijt is. Het vormt een bruine plas, rijk aan structuur, die uit elkaar valt in het weglopende water. Als hij stukjes vlees -vast en zeker schouderham- tussen bruine stukjes onherkenbaar ontwaart, moet hij weer over zijn nek. Hij had gedacht even goed te kunnen badderen na het uurtje fitness. Of nou ja, fitness - meer dan wat buikspieroefeningen en een stukje fietsen was het niet geweest. En, o ja, hij had een kwartier op een roeiboot gezeten. Een uur had hem aanvankelijk kort geleken, maar hij was kapot gegaan. Al na een half uur was hij zich gaan verheugen op het verkwikkende bad dat hij zou nemen na afloop van deze marteling. Maar eenmaal in het warme water was het verraad teruggekomen in zijn hoofd. Waar het was gebleven.
- einde kopij - :-)
Oh ja, effe linkje naar het Rita Verdonk-filmpje van Kelvin (die Mike B in vorige post noemde; thanx buddy!)
Hiernaast staat vanaf nu ook een link naar de andere briljante filmpjes van Kelvin...
posted by ricomanjaro at 8:14 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home