Ace wordt 56

Mijn favoriete rockgitarist van de jaren zeventig is vandaag jarig. Ace Frehley wordt 56. Een recente foto van het snarenwonder van weleer zou de bezoekers van Casa di Ricomanjaro wellicht afschrikken, dus de kiek is uit 's mans topjaren: 1977-1978. Frehley, meestal flink aangeschoten op het podium, speelde in die tijd bij Kiss de sterren van de hemel. Tegendraads, verhalend, melodieus, wild en woest waren zijn solo's, waanzin die in een baan om de aarde was geprojecteerd.

En daarom heb ik zijn eerste soloalbum uit 1978 nog eens opgezet. Met tracks als Wiped Out, Ozone en Fractured Mirror. Wat een gitaarwerk. Wat een frivole en toch stevige liedjes. Wat een onstuimige productie. Wat een heerlijke plaat. Vergane glorie, niets meer en niets minder. Maar zo puur en ongekunsteld. Zo rauw en toch netjes. Zonder nostalgisch te willen worden: solo's als die van Frehley hoor je anno 2007 niet meer. En dat is een groot gemis. Ik word oud.