Leftism nog eens opgezet

Wat een teringgoeie plaat was en is dat eigenlijk: Leftism, het debuut van Leftfield. Hij is al meer dan tien jaar oud (godverdomme, wat gaat de tijd toch belachelijk snel!), maar staat nog steeds als het spreekwoordelijke huis. Steevast opzwepend, qua ritmes misschien wel de beste dansplaat ooit, qua opbouw sowieso en qua sound is er gewoon geen betere. Of het zou het transparante Second Toughest In The Infants van Underworld moeten zijn, maar dat album is weer zo zacht opgenomen. Kut, ik lijk wel een popjournalist van de Volkskrant. Die hebben ook altijd wat te zeiken over aspecten die eigenlijk niet ter zake doen. Excuses dus. Beide albums zijn prachtig, laat ik wel wezen.

Deze week heb ik tot nu toe elke avond minimaal één keer Leftism gedraaid. Heerlijk om weer terug te worden geslingerd naar de jaren negentig. Aan het eind van dat decennium verscheen de opvolger van Leftism, Rhythm & Stealth. Ook geen slechte plaat, maar hij mag de veters nog niet vastknopen van het debuut. Ik heb ze destijds naar aanleiding van dat album nog geïnterviewd voor het muzikantentijdschrift Music Maker. Lezen? Dit is de oorspronkelijke tekst.

Ik zal eens uitzoeken hoe het tegenwoordig met de heren is gesteld. I'll keep you posted.